Znalezionych wyników: 3

Izulek, Kochana, pomyśl proszę, jak bardzo boi się Twój ojciec.. który jest teraz osamotniony w swoim strachu przed tym, co ma nastąpić i co jest nieuchronne. W żadnym wypadku nie chciałabym Ci narzucać, co masz zrobić, ale chciałabym namówić Cię, żebyś przez krótką chwilę zastanowiła się, czego Ty pragnęłabyś przed swoim odejściem... Uścisnąć swoje dzieci? poczuć ciepło ich ręki? przekonać się, że Cię kochają? usłyszeć, że jesteś dla nich ważna? że również boją się, że Cie stracą?
Chodzi o to, żeby być razem. Śmierć to bardzo dramatyczne przeżycie, strach przed nią jest zjawiskiem bardzo naturalnym, zmienia postrzeganie własnego życia w obliczu śmierci bliskiej osoby. Ale nie można od tego uciec..
Moja mama zmarła w domu w minioną niedzielę. Czułam dokładnie to samo, co Ty czujesz teraz, wyobrażałam sobie jej brak jeszcze kiedy żyła, żeby się na to przygotować. NA ŚMIERĆ NIE MOŻNA SIĘ PRZYGOTOWAĆ i zawsze będzie ona zaskoczeniem, że przyszła wlasnie teraz. Zawsze będzie bolała. Jednak wiedziałam, że jako córka mam obowiązek wobec mamy towarzyszyć jej w tym tragicznym momencie.. bo dała mi życie, bo mnie kochała, bo była w stanie oddać mi wszystko, co miała.
I zyczyłabym Ci Izulek, żebyś również zagryzła zęby, uścisnęła ojca za rękę i powiedziała mu choćby to, że strasznie się boisz, że go stracisz... że wspaniale walczy i że na pewno wszytsko się ułoży. Pamiętaj, że masz dzieci/ dziecko, które przez te doświadczenie również uczą się obchodzić ze śmiercią, bądź dla nich przykładem, pokaż jak należy wspierać.. i nie krępuj się mówić, że siedzi w Tobie porażający strach...