Znalezionych wyników: 2

granda, to bardzo dobrze, że zdecydowaliście się, że mama będzie w domu.
Myślę, że dasz radę. Ja też myślałam, że nie dam rady ale ilekroć o tym myślałam, przychodziło mi odrazu do głowy , że przecież ja to wszystko robię by pomóc tacie, by pobyć z tatusiem jak najwięcej. Zawsze mówiłam sobie, że przecież tatuś cierpi dużo więcej niż ja...ale walczy, nie poddaje się, więc dlaczego ja miałabym się poddać ?!! Czułam się taka potrzebna i kochana.
I wiesz co, choć były to czasami ciężkie chwile - dawałam radę, miałam w sobie wiele siły i chęci pomocy.... był to czas kiedy cieszyłam się "mimo bólu" z każdej sekundy spędzonej razem, te chwile były wyjątkowe! Włożyłam w pomoc całe Swoje serce! Cieszyłam się , że nie mam innego zajęcia, że nie mam pracy itp., że mogę być NON STOP przy schorowanym tatusiu. Czas na przyjaciół, na pracę kiedyś przecież przyjdzie a dane Wam teraz chwile choć należą do niełatwych już nie wrócą. Najgorzej było wtedy kiedy to się skończyło.... do dziś nie potrafię się odnaleść. I wiesz co myślę, że gdyby ktoś mnie teraz poprosił o pomoc zrobiłabym to bez zastanowienia.
Myślę, że podjęłaś dobrą decyzję. Chory jakby na to ie patrzeć czuje się zdecydowanie lepiej i jest spokojniejszy wśród Swoich bliskich, w Swoim łóżku...