Znaleziono 1 wynik

Bardzo dobrze rozumiem te rozterki. Sama jestem poza Polska ponad 20 lat. Rodzice just po 80ce, a u mamy teraz nastapil nawrot raka piersi, po pieciu latach.
Nie mam mozliwosci powrotu, chyba zebym opuscila dwoje, jeszcze dosc malych dzieci, w tym jedno niepelnosprawne. Biorac pod uwage polski sytem, moje niepelnosprawne dziecko, nie mialoby tutaj zadnych szans.
Jest trudno, ale robie co moge, zalatwiam wszystkie jej wizyty przez telefon, staram sie rozmawiac z lekarzami. Nawet nie moge przyjechac tak czesto jak ty bo miezszkam duzo dalej.
Najbardziej obawiam sie momentu, gdy juz zadne leczenie nie bedzie mozliwe. Nie wiem jak to zorganizowac, jak zrobic zeby mamie ulatwic ostanie chwile, bo wiem ze taki moment nadejdzie, a ja nie bede mogla byc.

Zgadzam sie z Toba, ze przykre jest jesli ocenianym dlatego ze nie mozna byc tak blisko kochanej osoby jak by chcialo. Moj wybor jest taki, autystyczne dziecko lub stary rodzic. A rowniez cale moje zycie, i moich dzieci, moja praca tak aby utrzymac rodzine, ich perspektywy.

Nie wiem co bedzie dalej, ale serce boli, nie moge byc blisko mojej mamy. Rozmawiamy codziennie, ale smutek jest wielki.

Pozdrawiam