Znaleziono 1 wynik

26 maja w Dzień Matki zmarł mój wspaniały, kochany brat. Starał się nikomu nie sprawiać kłopotu, nawet w ostatnim tygodniu nie jęczał, chociaż go bolało, twarzą tylko wyrażał swój ból i tego nie zapomnę do końca swego życia. Zmarł miesiąc po skończeniu 41 lat. Na razie czuję ulgę, że nie cierpi i jeszcze do mnie nie dotarło, że cudowny, przystojny Wojtuś nie żyje, nie przyjedzie do mnie już nigdy. Kiedyś to dotrze, więc staram się znaleźć sobie zajęcie żeby żyć. Zapisałam się na prawo jazdy, choć jestem 9 lat starsza od niego, więc to trochę późno. Czytam książkę de Mello "Wezwanie do miłości", "Myśli Jana Twardowskiego na każdy dzień", "Anielskie opowieści dla duszy". Moich dwóch wspaniałych braci, najdroższych mi ludzi na świecie jest po tamtej stronie życia. Tęsknię za nimi bardzo. Wierzę, że są ze mną w jakiś nieokreślony sposób. Wiem to, bo tuż przed pochowaniem Wojtka dostaliśmy anonim, kto zabił naszego brata 5 lat temu. To Wojtek nam "go przysłał", bo obiecał mi to. Teraz tam czekają na mnie moi kochani chłopcy - jak kiedyś tam pójdę nie będę sama.
Przepraszam, jeśli komuś mój tekst wydaje się dziwny, ale każdy rozpacza inaczej. Po każdej śmierci najbliższej osoby musimy jakby od nowa zaczynać życie, ja to robię już drugi raz w ciągu pięciu lat.