Znaleziono 1 wynik

Przesuwam temat do właściwego działu forum.

wylana, oczywiście myślę, że da radę zorganizować Ci jakiś kontakt do psychologa lub - w razie potrzeby - lekarza psychiatry, jednak pierwsze pytanie, które mi się nasuwa i mnie nurtuje to:
czy Ty masz w tym wszystkim jakąkolwiek fizyczną pomoc? Ile dorosłych osób mieszka z Tobą i mamą? I kto i jakie czynności na co dzień wykonuje?

Prócz sfery psychicznej bowiem, a może przede wszystkim! : w opiece nad terminalnie chorym konieczne jest wsparcie w czynnościach fizycznych - obciążenie tym jednej osoby jest nie do przyjęcia, to zbyt duży ciężar. Ty do tego masz małe dziecko i pracę (w tym na zmiany nocne) - to łączny ciężar ponad ludzkie siły! Chyba, że masz wsparcie - jakie? Co oznacza "nikt po sobie kubka nie umył"? Coś tu jest nie tak - krzyk, krzykiem - ale zdaje się, że istnieje potrzeba skierować ten krzyk we właściwą stronę ; napisz proszę, w jakich konkretnie fizycznych czynnościach wspierają Cię Twoi domownicy.
Jeśli zostajesz z większością obowiązków sama, to taka sytuacja z pewnością nie powinna być powodem do niczyjej dumy.
pozdrawiam ciepło.

PS. A jak czuje się teraz mama?