Znalezionych wyników: 2

Ja też mam dziś kryzys.
Minęły 2 miesiące i 2 dni.
Tak szybko? Dopiero?

Tak sobie czytam i popłakuje.
Moje córcie śpią, mąż leży z drinkiem i gazetką w wannie.
A ja myślę, że wszystko jest do dupy.

Gdyby nie moja praca i szaleńcze tempo życia, opieka nad naszymi maluchami, może mama zdążyłaby pomyśleć o sobie, zadbać o siebie i wcześniej wykryć tego gnoja.

Dziś przeczytałam post smutnej dziewczyny, której mamie lekarze dają tylko(?) 3 lata życia, ona załamana, a ja myślę - to się ciesz głupia, wielu nie ma (nie miało) tyle szczęścia.

I ten brak wiary, że coś jest "po drugiej strony".
Czasem, zwłaszcza w samochodzie, lub przy domowych pracach, mówię do mamy, potem sama na siebie się złoszczę, bo przecież to nie ma sensu.

Do tego na zewnątrz, twarda ze mnie baba, taka co zarabia na życie "szczekaniem" na ludzi.
Wszyscy mówią, że świetnie sobie radzę.
A to tylko dobry blef
i bull shit.

A jej nie ma...

Mogę się podpisać pod oboma postami.
Straszny żal i z pozoru normalne życie, praca, 2 małe córeczki.
Do tego strach o ojca, który właśnie mi zakomunikował, że w domu wszystkie klucze są podpisane, tak na wszelki wypadek, gdyby on też umarł.
Nie wiem czy to żal, bo w końcu został sam po 33 latach małżeństwa, czy nie daj Bóg coś innego.