Znaleziono 1 wynik

Patrycjo, od początku choroby nauczyłam się, jako najważniejszych, dwóch spraw.

Pierwsza: że w onkologii wiadomo, że nic nie wiadomo i ze za chwilę wszystko może wyglądać zupełnie inaczej. Dlatego należy odpuścić sobie wszelkie planowanie.

I druga, to wyrabianie cierpliwości: szkoda się szarpać, czekanie należy do jednej z cnót pacjenta i jego rodziny (na badanie, na wyniki, na lek, na zmianę leku, na pojawienie się objawu, na jego zniknięcie, na miejsce w szpitalu itp. itd.)

Jesli - czego Ci bardzo życzę - problemy zdrowotne twojego taty okażą się łagodne - to i tak wyuczone umiejętności bardzo Ci się przydadzą. Ale w onkologii są niezbędne do przetrwania.

Ze zrozumieniem i współczuciem