Znaleziono 1 wynik

Pomarańczko, bardzo współczuję... Mój Tato odszedł 7.10 wieczorem, więc krótko przed Twoją Mamą. Na początku nie pracowałam, bo nie miałam siły pójść do pracy, ale w końcu zmusiłam się i to zdecydowanie mi pomogło już pierwszego dnia. Staram się wypełnić swoje wieczory, poprosiłam o spotkanie z najbliższymi koleżankami, wypłakałam się... Czy udaje się zapomnieć? Nie. Ale nawet nie łudzę się, że zapomnę, nie chcę zapomnieć! Jednak wypełnianie sobie czasu pozwala mi łapać chwile, gdy nie płaczę, ale myślę spokojnie o tym wszystkim. Że nawet są momenty, że się zaśmieję przy kimś bliskim... Ktoś mi powiedział, że Rodzice nawet w momencie, gdy umierają martwią się o nas, jak my, dzieci sobie z tym wszystkim poradzimy. I chcę pokazać Tacie, że jestem silna, że robię co mogę, żeby żyć dalej. Żeby patrząc tam na mnie z góry był spokojniejszy... Pomarańcza i Tobie tego życzę, spróbuj się czymś zająć, naprawdę wiem, że to trudne, ale gdy zaplanujesz sobie jeden wieczór, to potem będzie łatwiej wracać do normalności...