Znalezionych wyników: 4

Dorotko Droga!
Ciężko patrzeć jak Ukochana Osoba odchodzi a my nie możemy nic zrobic...
ta bezsilność jest niemal traumatyczna... Ale Ty byłaś bardzie dzielna i zrobiłaś wszytsko co mogłaś... a te liczby, hmmm :?ale?:

Przytulam Cię mocno, :/pociesza:/

Dorotko Kochana!
Bardzo Ci współczuję...Przyjmij wyrazy współczucia...

POcieszeniem jest tylko to, że Tata już nie cierpi...
A Ty zrobiłaś wszystko co było można. Pamiętaj o tym i nie wyrzucaj sobie nieczego!

Przytulam mocno

Dorotko!
Zagnaj Brata do pomocy! Co On umywa ręce?! Czy się boi? Nie rozumiem takiej postawy, wydawanie poleceń, że Ty masz wszędzie iść, wszystko załatwić jest wstrętne. Denerwują mnie zawsze - przepraszam za wyrażenie, "pasozyty" co to wszytsko wiedzą najlepiej, ale są mocni tylko w "gębie" i wydająć rozkazy innym, sami od siebie niewiele dają...
Przeprowadź z Bratem poważną rozmowę, musicie się dzielić obowiązkami, pomocą, bieganiem do lekarzy. Nie może tak być, że Ty jednak wszystko ciągniesz. Za dużo na jedną osobę. Jak masz brata, to On też powinieć uczestniczyć w tej pomocy.

Bogu dziękuję, że u nas jest inaczej. Walczymy wszyscy: ja, siostra i brat. Nikt nikomu nie wylicza, jeden drugiego zastępuje, bierze urlop, zwalnia się z pracy, byle tylko wszytsko załatwić. I tak powinno być więc Dorotko... do dzieła, włacz do pomocy swojego Brata!!!
pozdrawiam cieplutko!