Znalezionych wyników: 12

Cytat:

Staram się nie myśleć o tym że już nie wróci, ze nie zobaczę jej i nie przytulę, za kazdym razem kiedy przychodzą takie myśli staram się szybko myśleć o czymś innym bo myślenie że już Jej nie zobaczę doprowadza mnie do obłędu, nie umiem sobie tego wyobrazić.[/

quote]

Identycznie mam:( Identycznie tak samo Marzenko...

Magdal

Czas nie goi ran. Przynajmniej moich nie zagoiło.
Im dalej tym jest gorzej. Po początkowym szoku, teraz - po 9 miesiącach od śmierci Taty zaczyna to wszystko co sie stało dopiero do mnie docierać.
Teretycznie radzę sobie całkiem ok. Funkcjonuję niby normalnie, nie pogrążam się w rozpaczy - na zewnątrz. Ale tylko ja wiem co dzieje się w środku. W moim sercu i w mojej głowie. Część mnie umarła. Część mojego życia się skończyła. Na początku wydawało mi się, ze biorę udział w jakimś filmie, że to nierealny sen, że to mnie, naszej rodziny nie dotyczy, nie może przecież dotyczyć, bo to inni umieraja, a nie mój Tata.
Niestety, zaczęło docierać. Tęsknota jest z każdym dniem coraz większa. Boli, fizycznie wykańcza. Zewnętrzny świat tego nie widzi. To moje przeżycia. I juz wiem, że nigdy nie pogodzę się ze śmiercią mojego Taty. Z Jego odejściem.
Magdal,
Bardzo mi przykro, że straciłaśTatę, a teraz Mam choruje na o samo:(
Ta choroba jest taka bezwględna:(

[quote="kruszynka"] Ona była częścią mojego życia. Częscią mnie. Była obecna w każdym moim dniu.
Kruszynko, piękne słowa... _littleflower_

I znajome słowa....

Czas mija, a serce krwawi nadal...

Rozumiem Was doskonale...
U mnie minęło pół roku od śmierci Taty. Normalnie funkcjonuję w pracy, wieczorami jednak ryczę w poduchę. Tęsknota jest coraz większa. Boli okrutnie:(

Egoiści,
Bardzo współczuję...
jednocześnie podziwiam za mądrość - ja mam dwa razy tyle lat co Ty, a ciężko mi się pozbierać po śmierci mojego Tatulka...
Dobrze, że Twojego Tatę nic nie bolało... to ważne, że nie cierpiał...

ściskam mocno

Zagubiona

Zebro...
Przykro mi bardzo, ze to ciagle tak boli...
U mnie jest świeże, bo Tatko zmarł 3 sierpnia, ale jak czytam i rozmawiam z wieloma osobami, którzy stracili Bliskich to wszyscy mówią, że im dalej tym gorzej. Jest coraz większa tęsknota, a to, że czas leczy rany jest tylko takim wrażeniem, bo do bólu po stracie w jakiś sposób sie przyzwyczajamy i wydaje sie, że niby jest slabszy...

Zebro... ukojenia...
ściskam mocno

Przemijanie przemijanie, ale czasem i rok żałoby to za mało by pogodzić się ze śmiercią ukochanej, bliskiej osoby. Bo jak żyć, jak wrocić do życia, jak życie straciło swój sens?

Naturalna kolej rzeczy to gdy odchodza ludzie w podeszłym wieku. Jest ciężko, ale wówczas można powiedziec, że osoba przezyła swoje... odchowała dzieci, doczekała się gromadki wnuków, było jej dane zatańczyć nawet na ślubie wnuczki...Wtedy - przynajmniej w teorii łatwiej - pogodzić się z nieuchronnościa losu. Ale kiedy odchodzi 50- latek, to pogodzenie sie z Jego utratą jest - tak mi sie wydaje - zdecydowanie boleśniejsze.
Nie przeżył wiele lat, nie doczekał się gromadki wnucząt, sędziwego wieku...
Trudno się wówczas pogodzić ze złym losem.
Zresztą żaden wiek nie jest dobry by umierać...

Dla niektórych wystarczy pół roku żałoby, inni potrzebują kilku lat, by sie pogodzić z tym co sie stało.. ale wielką wyrwę w sercu ma się i tak do końca życia...Tyle, że z czasem boli troszkę mniej. Ale jest.