Znalezionych wyników: 2

Łukaszu, to uczucie, że coś przeoczyliśmy chyba zawsze będzie nam towarzyszyć. Zrobiłeś co mogłeś i pewnie nawet więcej... Czytałam Wasz wątek od dawna i mocno trzymałam za Was kciuki.
Moja ukochana chrzestna, od wykrycia nowotworu (jajnik i wszystkie narządy kobiece), odeszła bardzo szybko, nowotwór postępował w niewiarygodnym tempie... Nawet lekarze byli zaskoczeni takim rozwojem... Robiliśmy co można było na daną chwilę, niestety nie udało się... poźniej przyszła wielka rozpacz i ta gnębiącą myśl, czy na pewno wszytsko, a może jeszcze było coś... itd.. I to uczucie, że mieliśmy za mało czasu... Za mało żeby z nią pobyć, próbować jeszcze bardziej ją ratować... jedna z moich przyjaciółek, której tato konał 8 miesięcy uświadomiła mnie, że nigdy nie jestesmy w stanie przygotować się na ten moment... zawsze czasu jest za mało i zawsze towarzyszy nam odczucie, że coś przegapiliśmy... Teraz walczę o moją Mamulkę i obsesyjnie myślę o tym, że muszę wszystkiego dopilnować... Wciąż boję się, że coś przegapię, pominę, umknie mi jakaś terapia, która może uratować jej życie...

Łukaszu, bardzo Ci współczuję... Naprawdę bardzo... To jest taka chwila, której teraz boję się najbardziej...
Wieczny odpoczynek racz Jej dać Panie...