Znalezionych wyników: 2

Sprawa jest dosyć skomplikowana. Inaczej widzą to pacjenci i inaczej ich otoczenie.
Pajenci dzielą się na tych, którzy chcą wszystko wiedzieć na temat swojego stanu, rokowań itd. oraz takich, którzy nie chcą takiej wiedzy. Wcale nie jest łatwo określić do jakiej grupy zalicza się dany pacjent. Ojciec mojej znajomej rozmawiał szczerze z córką, ale z żoną do samego końca oboje udawali, że nie są świadomi oczywistych faktów.

Postaram się powiedzieć jak ja to widzę jako pacjent z grupy "ciekawskich".

Mam serdecznie dosyć rozmów typu: jak się czujesz, co pokazały ostatnie badania, wszystko będzie dobrze, wszystko musi być dobrze. W tym ostatnim celuje moja żona. Nie mam ochoty na rozmowy z ludźmi niekompetentnymi, którzy chcą okazać współczucie a w istocie moje zdrowie ich nie obchodzi.
Z drugiej strony bardzo brakuje mi bliskiej osoby z którą mógłbym po postu pogadać o swoich obawach, strachach, niepokojących objawach. Niby wiem, że dokąd PSA utrzymuje się na niskim poziomie, to nie mam podstaw do posądzania mojego raka o cokolwiek złego. A jednak miło by usłyszeć: "nie marudź, z takim PSA nic się nie dzieje" od osoby, która wie co to jest PSA, jakie poziomy co oznaczają. Uważam za skandal, że pacjent onkologiczny w stanie nie do końca określonym nie ma swojego lekarza onkologa do którego może się w każdej chwili zwrócić ze swoimi wątpliwościami.
Stan nieokreślony to taki jak mój, jestem po teleradioterapii w trakcie kuracji hormonalnej. Z tabelek wynika, że mam 70% szans na nawrót choroby i to do stanu nieuleczalnego, w ciągu najbliższych dwóch lat. Dla Centrum Onkologii jestem osobnikiem, którego należy monitorować ale nie należy mu się status pacjenta. Mogę przyjść raz na trzy miesiące, zrobić kontrolny pomiar PSA, dostać zastrzyk Zoladexu (po który muszę sam wędrować do apteki). Jedyne, czego mi nie przepuszczają to każdorazowe sprawdzanie czy jestem ubezpieczony. Aż wolę nie myśleć co by było gdybym nie był.

A wracając do problemu. Jeśli ojciec rzeczywiście wierzy, że jest zdrowy to bardzo dobrze. Nie należy go na siłę uświadamiać. Trzeba mu pozwolić żyć tak jak chce. Jeśli pali to niech pali, jeśli odżywia się "niezdrowo" to cieszmy się, że mu smakuje. Jemu już nic nie zaszkodzi bardziej od choroby, a próby strofowania, nawracania na "zdrowy tryb życia" co najwyżej wywołają niepotrzebne stresy.
Moim zdaniem powinnaś poznać chorobę, rozumieć co się dzieje. Nie są potrzebne "szczere rozmowy".
Ojciec powinien się zorientować, że wiesz o czym mówisz. Niewinna uwaga "markery masz dobre/nienajlepsze" uświadomi mu, że Ty wszystko wiesz i traktujesz to racjonalnie. W chwili gdy poczuje potrzebę rozmowy zwróci się do Ciebie, staniesz się dla niego zaufanym ekspertem.
Mnie kogoś takiego brakuje.

Pozdrawiam,
Mrakad