Znaleziono 1 wynik

Hmmm....
Apetyt rośnie w miarę jedzenia.
Po diagnozie marzyłem, abym mógł zaprowadzić syna na rozpoczęcie pierwszej klasy i towarzyszyć mu podczas ślubowania szkolnego, po pierwszym zabiegu w planie minimum było już doczekanie pierwszej komunii małego, a teraz to już chcę się bawić na jego weselu... ale póki co niech skończy tę pierwszą klasę :-).
Myślę, że marzenia, plany są nam bardzo potrzebne, a ich "zakres" w dużej mierze zależy od naszej kondycji fizycznej i psychicznej. Dodam jeszcze, iż mój apetyt na życie jest ogromny i marzenia też mam bardzo ambitne, równocześnie jednak chcę cieszyć się każdym zwyczajnym dniem. Staram się również tak wszystko organizować, że gddybym musiał się wyłączyć z codziennego wiru, to nie zostawie za sobą zbyt wielu spraw rozgrzebanych, z którymi będzie się musiała "boksować" moja żona.
Pozdrawiam serdecznie.