Znalezionych wyników: 5

Mimo wszystko choroby nowotworowe są bardzo nieobliczalne. Mój dziadek przy dobrym zdrowiu w wieku 90 lat miał "egzotyczny" potwierdzony histopatologicznie przerzut czerniaka prawdopodobnie z przedramienia do jelita cienkiego.
To nie jest do końca tak, że nic nie robić. Medycyna paliatywna dysponuje wręcz całym arsenałem środków. Możliwa będzie konieczność stentowania dróg żółciowych i przewodów trzustkowych, bo uprzedzić bardzo nieprzyjemne objawy manifestacji guza na trzustce a poza tym trzeba będzie podawać środki przeciwbólowe. Nie wiem jaka jest konstrukcja psychiczna Mamy, ale wiem że całkiem dobrą taktyką jest "rozpraszanie uwagi" od jego własnej uwagi i koncentracji na chorobie. Spędzajcie dużo czasu ze sobą, róbcie mamie drobne przyjemności: jeśli to możliwe jakieś wyjście do kina , restauracji, obiad ze starymi znajomymi, ale róbcie to spontanicznie jakoś niewymuszenie. Trudno to robić, kiedy bliscy współcierpią ze swoim bliskim, ale rakulec uwielbia napędzać spiralę strachu i odwaga, siła charakteru pomaga w walce z tą gadziną. Rozejrzyjcie się też za dobrym hospicjum domowym albo i nawet stacjonarnym. Chciałbym tutaj dodać, że umiejętności polskich lekarzy i pielęgniarek wyspecjalizowanych w tym zakresie są na jednym z najwyższych poziomów na świecie, problemem oczywiście są finanse. Pozdrówcie Mamę, czuję przez skórę, że jest twardą kobietą i się nie da.

U mojej Mamy był akurat mięsak piersi. Guzów się wysypało tyle, że wynik od radiologa był gorszy od najgorszego horroru. Szczęśliwie moja Mama nie dowiedziała się prawdy, po paru miesiącach straciła przytomność i szczęśliwie również i odczuwanie bólu. Każdy z nas inaczej choruje na zwykłe przeziębienie a co tutaj mówić o takim dziadostwie jak choroba nowotworowa.

Chciałbym tylko dodać, że moja wypowiedź odnośnie chemii paliatywnej jest oparta na moim subiektywnym doświadczeniu. Każdy z nas jest inny i każdy ma inne doświadczenia. Oczywiście proszę nie traktować, że doradzam przymuszanie do chemioterapii paliatywnej. Najważniejsze byście podjęli decyzję z wzajemnym szacunkiem. Bez chemii medycyna paliatywna też sobie radzi z wieloma problemami a lekarze jako profesjonaliści mają powinność zaakceptowania decyzji pacjenta dotyczącej jego losów.

Moja mama miała przerzuty do mózgu a mój tata przerzuty do wątroby. Z perspektywy czasu to dziękuję lekarzom za kompleksowe leczenie paliatywne łącznie z chemią. Chemia paliatywna ma to do siebie, że nie jest stereotypową ciężką chemią "koszącą z nóg" tylko ma poniekąd stępiać i łagodzić postęp choroby. Te dawki są dosyć łagodnie skrojone. Przy kompleksowym leczeniu bólu i innych skutków ubocznych przy podawaniu cytostatyków czyli chemii życie chorego jest lżejsze i dłuższe, daje też nawet iluzję nadziei a to psychicznie bardzo zazwyczaj bardzo pomaga pacjentom i ich rodzinom. Mogę śmiało powiedzieć, że dzięki paliatywnej chemii rodzice moi otrzymali kilka miesięcy dodatkowego i całkiem komfortowego życia. Przy ich konstrukcji psychicznej było to bardzo ważne, bo uwielbiali po prostu swoje otoczenie, rodzinę, przyjaciół, byli z nimi nieco dłużej. Ja bym się przychylał by mamę namawiać na dalsze leczenie również z przyczyn psychologicznych by nie dopadła Jej beznadzieja.

Jak najbardziej jest to możliwe. Muszę to napisać, ale sytuacja jest bardzo poważna i Mamę trzeba się zaopiekować. To jest IV najbardziej zaawansowane stadium choroby. Proponuję konkretną rozmowę z prowadzącym onkologiem celem jak najszybszego wdrożenia odpowiedniego leczenia niwelującego destrukcyjny wpływ ogniska w mózgu tak by komfort Mamy był największy. Nie zwlekajcie z tym!