Znalezionych wyników: 51

Dziękuję Dziewczynki

Dzisiaj mojej Mamy urodziny, wczoraj minęło 15 m-cy, smutno, wciąż smutno...

Cytat:

Gdy się miało szczęście,które się nie trafia:czyjeś ciało i ziemię całą
a zostanie tylko fotografia,
to -to jest bardzo mało../M.Pawlikowska Jasnorzewska/

- bardzo mało...

czkawka,

Oj Dziewczyny! :oops:

JustynaS1975, :flower:

Witajcie,
Chciałam napisać, że u nas minął 9-ty m-c (25-ego), tzn. u mnie. Dziwne to "u mnie", bo zawsze było "u nas". Więc co u mnie? Rzuciłam się w wir pracy, dodatkowych zajęć poza pracą, poznawania nowych ludzi, itp. Prawie nie płaczę, nie jeżdżę na cmentarz. Od koleżanki dostałam w Święta Mamy zdjęcie. Jest taka piękna, uśmiechnięta i jest w ramce przy mnie przy łóżku. Łez już prawie nie ma, ale "napady" bólu są ogromne. Chyba świadomość nieodwracalnej sytuacji jest coraz większa i trudniejsza do zaakceptowania.

Nie jest łatwiej, nie jest lżej, nie jest milej, rozpoczęło się przedstawienie pt. "U mnie wszystko ok", w końcu ile można zadręczać otoczenie swoją żałobą, prawda...?
Nawet niektórzy forumowicze mają już tego tematu dosyć, nie dziwię się, ile można czytać i słuchać powtarzających się opowieści?

Wszyscy się cieszą, że jestem znowu aktywna, że przytyłam i kupuję sobie kolorowe ubrania, że chodzę do fryzjera, żartuję i się uśmiecham. Jacy Oni są teraz szczęśliwi. Myślą, że ja już się pozbierałam, pogodziłam, zapomniałam, żyję pełnią życia!

Ogólnie to nie wiem o co mi chodzi... Nie wiem jak wszystko poukładać, żeby było dobrze. Co jest ważne, a co mniej. Dziwny czas...

Pozdrawiam!

Kolejny, siódmy m-c, nie jest łatwiej, nie jest lżej, teraźniejszość bije się z przeszłością i walczy o swoje miejsce, o tu i teraz. Może to dziwne, a może normalne, ale coraz trudniej mi się tu zagląda, tzn. czyta posty osób towarzyszących chorym w ostatnim stadium, żegnających się, wystraszonych, zrozpaczonych. Każde takie zdarzenie bardzo mnie boli, przypomina wszystko, emocje powracają, łzy płyną, a często już nawet nie mogą. Nie wiem czy powinnam sama sobie to robić. Chyba żeby wspierać innych trzeba być samemu silnym. Ja jeszcze tej siły nie mam.
Nie uciekam stąd, ale chcę pielęgnować w pamięci wspaniałe, niepełne 30 lat bycia razem, nasze radości, rozmowy, plany, żarty, wszystko co najlepsze. Już nie chcę się skupiać na kilku najtragiczniejszych dla nas m-cach, pięknych, aczkolwiek jeszcze bardzo, bardzo bolesnych. Jestem z Mamą cały czas, nie ma dnia, żebym o Niej nie myślała, ani nocy

W każdym razie melduję, że jestem, to tu, to tam

Pozdrawiam Was i jak zawsze życzę dużo siły!

Hmmm, temat do wspominania agonii jest nawet osobno wydzielony..., więc chyba komuś on służy.

To jest temat dotyczący żałoby. Jeżeli ktoś jej nie przeżywa nie musi tu zaglądać i niepotrzebnie tracić czasu na czytanie. Jeżeli ktoś przeżywa ją inaczej, może opisać jak to jest u niego lub nie.

Stworzyłam go jako osoba przeżywająca żałobę z chęci dowiedzenia się czy inni przeżywają podobnie czy inaczej, jak?
Może trochę z niepokoju czy aby moje reakcje są, były normalne?

Jeżeli temat zostanie/został uznany za zbędny, niepotrzebny, bezsensowny proszę Moderatorów o usunięcie.

Pozdrawiam Wszystkich!

P.s. Mnie osobiście pomógł. Dziękuję.

[ Dodano: 2011-11-21, 12:13 ]
Rozumiem osoby, które nie muszą się wyżalać na forum, ale czasami jest tak w życiu, że po prostu nie ma się do KOGO gęby otworzyć i wówczas wygadanie się przez klawiaturę może okazać się bezcenne...

czkawka, mogę się podpisać pod całym Twoim postem. Nasza miłość była/jest ogromna.