Znalezionych wyników: 3

NADZIEJA!? Nie licytujmy się, komu trudniej. Właśnie wczoraj pobrano mi wycinki i czekam na wyniki badania histopatologicznego. Staram się zachować spokój i nie myśleć co się wydarzy za 2-3 tygodnie. Na jesieni miałam w planach polecieć do mojej bliskiej koleżanki do Hull w Wielkiej Brytani. Trzeba po prostu żyć wyłącznie dniem dzisiejszym i cieszyć się, że czasem mniej boli, i nie planować niczego...

Czego nie rozumieją zdrowi? Słusznie napisał Mrakad, że żyje się jak na bombie. Tylko nie wiadomo na ile czasu jest ustawiony zapalnik. Ja bym dodała, że nasze życie wygląda jak stąpanie po kruchej lodowej krze i ma się pełną tegoż świadomość. Odpowiedz sobie na pytanie: dlaczego tak często opuszcza nas większość znajomych dowiedziawszy się o naszej chorobie, których wcześniej uważałiśmy za przyjaciół? Żeby przypadkiem nie pomóc? Po co utrzymywać znajomość z kimś, kto być moż wkrótce umrze? A może to zaraźliwe? itp. Na szczęście zostają ci prawdziwi przyjaciele...

Szaraiwka zachowanie Twojego taty świadczy o takiej bezsilnej złości na słabość własnego ciała. Nie może rówież pogodzić się zarówno z samą chorobą jak i z pełną zależnością od otoczenia. Sugeruję pomoc psychologa.