Znalezionych wyników: 8

Justynko.... jesli data w nicku to data Twoich urodzin, to jesteś tylko 2 lata młodsza ode mnie. Tak mi przykro, że jesteś chora...Opiekując się moim tatą , jeżdżąc z nim na chemię i do lekarzy widzę mnóstwo młodych osób leżących albo siedzących na korytarzu, rzadko jest przy nich osoba towarzysząca. Spotykam raczej ludzi młodszych opiekujących się starszymi/; rodzicami, rodzeństwem.Czasem się zastanawiam, czy podejść do takiego pacjenta, zagadnąć czy możę dać spokój. Czasem tylko się do siebie uśmiechniemy- i tyle... I tak sobie myślę, że następnym razem jednak " zagadam".A ze strony Twojej mamy to nie jest poświęcenie, na pewno nie- po prostu Cię kocha i zrobi wszystko, by Ci pomóc, tak jak ja mojemu tacie. Serdecznie Cie pozdrawiam , życzę siły i zdrowia ;-) Aneta

Fajczarz- trzymam za Ciebie kciuki i zyczę mnóstwa sily do walki z paskudą!pozdrawiam
Aneta

Macie rację, tu nie ma mowy o egoiźmie! To ogromny dramat dla całej rodziny, i trzeba gdzieś, komus sie wyżalić, choćby tylko w małym stopniu- inaczej można zwariować, albo odbije się to na zdrowiu fizycznym. Ja straciłam ciażę- oczywiście nie odważę się powiedzieć, że to z powodu choroby mojego taty ale długotrwałe życie w takim napięciu, nerwach i z ponurymi myślami musi odcisnąć piętno. I dlatego wzięłam 2 tygodnie wolnego, choć w pracy zawierucha, bo jeśli nie zadbam o siebie- to skąd wezmę siły, by zadbać o tate? A płaczę sobie w wannie, żeby córki nie słyszały albo biorę psa do lasu i tam nikomu nie przeszkadzam.Pozdrawiam wszystkich, życzę Wam i sobie siły
Aneta

dziękuję Wam wszystkim, kochani, wiem, że są osoby w jeszcze cięższej sytuacji, muszę sie pozbierać. Dobrze, że jesteście...

tak mi strasznie....wczoraj poroniłam.... a mój chory Tata wybierał ubranka, dziś miał łzy w oczach, płaczę nad nim, sobą i nienarodzonym dzieckiem. Czy nie ma limitu cierpienia...........

Pisząc te słowa użyłam określenia " cud" nie w dosłownym rozumieniu - nie chodziło mi o niezwykłe uzdrowienie, wyleczenie z choroby za pomocą bioenergii itp., postaram się na przyszłośc lepiej precyzować myśli.

Chodziło mi raczej o" cud wiary" czy błogosławieństwo wiary, jakiejkolwiek( wszystko jedno, wiecie z pewnościa, co mam na myśli) czyli dojścia do takiego etapu w walce z choroba, kiedy jesteśmy w stanie sie z nią pogodzić, uspokoić, żyć bez tych huśtawek emocji a tym samym pomóc najbliższym przejść przez to piekło . Własnie dlatego tutaj jestem- szukam sposobu , by dojśc do tego etapu- dla chorego Taty, dla mamy, dla własnych dzieci. Pozdrawiam

Dziekuję Wam za wszystkie słowa... Jestem całym sercem z wszystkimi, którzy przez to przechodzą, to prawda, że w nieszczęściu lgniemy do siebie- smutne tylko, że trzeba tego nieszczęścia, żeby coś w sobie zmienić, stać się bardziej wrażliwym, bardziej doceniać te dobre rzeczy, którymi nas życie obdarzyło. Od niedawna dopiero zrozumiałam tak naprawdę sens wielokrotnie słyszanych słów- czy to od chorych, czy zdrowych: " Dziękuję panu Bogu za każdy dzień". Wczoraj wieczorem znalazłam w starej książeczce do nabożeństwa modlitwę mówiącą o tym, że cierpienie zawsze przyniesie dobro, o którym jeszcze nie wiemy. Nie wiem, ile z Was jest osobami wierzącymi, ja jestem katoliczką, choć nie mogę powiedzieć, że praktykującą w jakiś szczególny sposób. Ale myślę sobie, że modlitwa może pomóc , nawet jeśli będzie formą dziecięcej wiary w cud.... Ale cuda przecież się zdarzają, prawda?Pozdrawiam wszystkich

Kochani, zalogowałam sie niedawno, tyle się już zdążyłam naczytać, wiele razy czytałam płacząc...Tyle emocji szarpie nami, córkami, synami, żonami osób chorych na to wstrętne, podstępne choróbsko... Jak dobrze , żę jest takie forum, można znaleźć tyle odpowiedzi na pytania, których- z różnych powodów- nie zadajemy lekarzom, naszym bliskim, znajomym. Ja tez mam chorego Tatę, po ostatniej wizycie dowiedziałam się, że lekarz daje Mu pół roku zycia, przeszłąm przez etap niedowierzania, buntu, rozpaczy, i tak sobie myslę, że gdy w rodzinie ktoś choruje na raka, to tak naprawdę choruje całą rodzina...Proszę Was, piszcie o swoich emocjach, jak sobie radzicie- to też pomaga; Ja szukałam psychoonkologa, ale mieszkamy daleko od wielkich aglomeracji, nie sposób więc zarywać dnia w pracy , czekać w kolejkach, by porozmawiać przez pół godziny ze specjalistą. I myslę, że rozmowa -choćby tylko wirtualna z osobą, która przeżywa podobnie ciężki czas, może dać o wiele więcej. Jakieś maleńkie światełko, cień pogody ducha, mikroskopijną- ale jednak nadzieję. I wdzięczność, żę mogliśmy się swoim cierpieniem podzielić z innymi, że ktoś wysłucha ( przeczyta), i nie rzuci zdawkowego: " będzie dobrze". Dziękuję Wam, żę jesteście...