Znalezionych wyników: 2

evita2, dziekuję, że wspierasz. Ja Tobie tez współczuję.

Ja nie marze aby tata odwiedził mnie we śnie. W ogóle moje odczucia są dla mnie zagadką. Może ta dziwna blokada wynika z tego, że zbyt dużo na mnie spadło w krótkim czasie. W tym samym dniu, w którym był pogrzeb taty godzinę wcześniej byłam pożegnać moją bardzo bliską 48-letnią koleżankę- jej pogrzeb odbywał się prawie równocześnie z pogrzebem mojego tatusia.

Mój tatuś umarł 4 lutego. W ostatnich miesiącach jego życia płakałam wieczorami i nocami; z bezsilności, żalu, z tęskonoty za jego głosem, z lęku że będzie odchodził sam.

Od dnia śmierci nie porafię płakać. Nie uroniłam ani jednej łzy na pogrzebie.
Smutek jest we mnie ogromny- tatuś był dla mnie , mojej rodziny i znajomych wzorem człowieka. Pełen dobroci, cierpliwości, wyrozumiałości, pogody ducha.

Chciałabym móc wykrzyczeć mój ból...........nie potrafię. Czuję tylko dziwną, trudną do opisania pustkę...... :uuu: