Znalezionych wyników: 4

Hospicjum w moim mieście też jest fenomenalnie ciepłe i przyjazne. Niestety w niektórych miejscowościach zwyczaj czy tradycja umierania w domu jest tak silnie zakorzeniona, że tej bliskiej osoby nie odda się, choćby miała bardzo cierpieć. Bo umiera SIĘ w domu i już.

łyżka, to już niedługo. W każdym razie jak tak czytam wątek i wspominam swoją sytuację.Teraz mama potrzebuje spokoju, uśmierzenia bólu i bliskości kogoś Bliskiego...Dużo sił Wam życzę....

pixi, mam nadzieję, że nie zrozumiałas mnie źle.
Ja chcę być przy mamie i pomóc jej we wszystkim, w czym mogę.
Nie zamierzam jej zostawić. Nie chcę się jej pozbyć i mieć święty spokój. Przecież nie o to chodzi. Chciałabym tylko wiedziec, czego potrzebuje.
Mój problem polega na tym, że nie wiem, jak wyczuć moment, kiedy bliski potrzebuje już całodobowej opieki. Tak dla własnej wygody. Bo wiem, że mama ma wyrzuty sumienia, że tak nas angażuje w opiekę nad sobą. Źle jej to na psychikę robi. I wolałaby mieć kogoś obok siebie 24/7 albo być samodzielna. No w naszej sytuacji to drugie odpada...Poza tym trudno mamę zapytać wprost, bo raz odpowie tak, a po kilku godzinach (dniach) zupełnie co innego.Mama nie ma ostatnio zbyt dobrego kontaktu z otoczeniem.

Andrzeju, rozumiem, że bliską osobę powierza się opiece hospicjum jak już samemu nie ma się siły nią opiekować.
Ale jak wyczuć ten moment? Mama jest po drugiej chemii bardzo słaba. Zaproponowała nam przeniesienie się do niej. W praktyce będzie się to sprowadzać do całodobowej opieki. Boję się, że sobie nie poradzę. Boję się, że potem zrezygnuję z pracy a to ona pozwala mi zachować pion psychiczny.
Rodzice zawsze trudniejsze, czysto fizjologiczne aspekty choroby jak ropiejące rany, brak samodzielności w załatiwaniu pootrzeb fizjologicznych załatwiali poza mną. Teraz mamie grozi odjęcie nogi ze względu na brak krążenia. Boję się, że sobie z tym nie poradzę. Uważam się za twardą i jak trzeba, to potrafię wszystko, ale w tej chwili trochę mnie to przerasta.
Mam też wyrzuty sumienia, że choroba została zdiagnozowana 2 miesiące temu a ja już się poddaję i zastanawiam się nad oddaniem mamy do hospicjum. To nie do końca tak.
Bardzo mi jest przykro, że mama jest chora. Staram się jej zapewnić najlepszą opiekę jaką mogę i poświęcić tyle czasu, ile potrzebuje. Ale zależy mi też na tym, żeby zachować do tego dystans. Jak to zrobić?