Znalezionych wyników: 3

Justyno, doznałaś dużego szoku. Twój organizm potrzebował czasu, aby "przetworzyć" napływające informacje o zagrożeniu. Potrzebowałaś tych kilku dni, aby informacja rzeczywiście dotarła świadomie.

Greenwald opisał ciekawie model przetwarzania informacji, który wyjaśnia te właśnie stany nieświadomego działania mimo braku świadomej rejestracji informacji. "Ja" przetwarza informacje w dwóch etapach: wstępnym nie do końca świadomym oraz późniejszym świadomym. W pierwszym etapie ocenia informację, na ile jest ona zagrażająca (szokująca, wbudzająca lęk itp.), jeśli informacja uznana zostanie wstępnie za bardzo obciążającą (przekraczającą możliwości poradzenia sobie psychicznie), nie zostanie poddana dalszej ocenie, która byłaby w pełni uświadomiona. Pozostaje przedświadoma - dlatego zdarza się, że w sytuacjach traumatycznych, silnie lękotwórczych, działamy jakby automatycznie. Do przetwarzania informacji dalej, świadomie dochodzi w dwóch przypadkach: (1) jeśli w pierwszym etapie zostanie informacja uznana za istotną i wartą świadomej oceny oraz (2) jeśli możliwości organizmu zostaną ocenione jako wystarczające do poradzenia sobie z nią.
W sytuacjach skrajnego poczucia zagrożenia i obciążenia, może to zająć nawet kilka dni, jak u Ciebie.

Podobnie zdarza się np. w sytuacji nagłej śmierci osoby bliskiej, z którą nie utrzymywało się zbyt dobrych relacji. Pełna świadomość tego, co się stało, żal i smutek, potrafi pojawić się u niektórych osób nawet kilka tygodni po pogrzebie. Zazwyczaj w reakcji na jakiś "bodziec" przypominający o zdarzeniu. U Ciebie bodźcem były "kapciuszki" szpitalne.

Jeśli informacja jest stale uznawana za zbyt zagrażającą, jej przetwarzanie świadome w ogóle nie występuje. Wówczas mówimy o wyparciu.

To niesamowite, do czego zdolny jest nasz umysł

To, czego doświadczyłaś to reakcja na bardzo silny stres, jakiemu został poddany Twój organizm. Silne emocje i jednocześnie fizyczne obciążenie w ostatnich dniach, przypuszczam, że także niewiele snu, a wiele czuwania – to czynniki sprzyjające zaburzeniu w doświadczaniu czasu i rejestrowaniu tego, co się dzieje. Część działań wówczas wykonywana jest automatycznie, nawet można odpowiadać bezrefleksyjnie na czyjeś pytania a potem tego nie pamiętać. Całe tzw. „zasoby poznawcze”, czyli kojarzenie, zapamiętywanie, odtwarzanie, uwaga itp. ukierunkowane były w tym czasie w jedną stronę – interakcji z Mamą. Podobnie, jak ma to miejsce np. w sytuacji katastrof naturalnych, wypadków i innych silnych przeżyć. Stąd możesz mieć wrażenie, że te wspomnienia jakby „wyłaniają się” – pamiętasz dokładnie słowa, rozmowy, chwile, ale możesz mieć problem z umiejscowieniem ich w czasie lub wskazaniem kolejności. Często dochodzi do tego poczucie „spowolnienia” czasu – poczucie, że ostatni wspólnie spędzony tydzień był jak miesiąc itp., mimo że towarzyszy temu najczęściej niepamięć dokładnych zdarzeń w tych dniach.
PS. Zebro, proszę bez „Pani”

Zebro, to naturalne, że zadajesz sobie pytanie, czy mogłaś podjąć inne decyzje odnośnie opieki nad Mamą. Myślę, że podjęłaś najlepszą decyzję, jaką mogłaś podjąć w sytuacji, w jakiej obie z Mamą się znalazłyście. Zadbałaś o to, aby Mama miała najlepszą możliwą opiekę, a taką właśnie zapewnia zespół hospicyjny. W pełni zgadzam się z tym, co napisała Madzia70. W ostatnich dniach Waszym domem było hospicjum, bo byłyście razem, trzymałaś Mamę za rękę, stworzyłaś bezpieczną atmosferę, pomogłaś jej przejść dalej. Choć wiem, że te wątpliwości będą do Ciebie wracały przez jakiś czas, pamiętaj, że Mama wie, jak wiele dla niej zrobiłaś.