Znaleziono 1 wynik

Mam raka.Z pozycji osoby chorej,powiem Ci,ze nie powinnas swojego taty ani utwierdzac w przekonaniu,ze jest zdrowy,ani zbyt natarczywie przypominac mu,ze jest smiertelnie chory.Mysle,ze tata sam bedzie wiedzial,kiedy poprosic najblizszych o pomoc.Mowisz:"Co bedzie w momencie nawrotu choroby, kiedy wystapia przerzuty?",moim zdaniem podejmiecie leczenie taty, po co teraz mowic Mu o tym?Po co ma myslec o przerzutach?On nie chce o tym myslec! W moim przypadku bylo tak:powiedzialam najblizszej rodzinie,mezowi,dzieciom ze mam raka.Powiedzialam,ze nie chce zadnych rozmow na temat choroby,bo o tym rozmawiam z lekarzem,o ile to jest mozliwe jak to ladnie opisal Mrakad.Osobiscie tez nie chce myslec,o tym czy przezyje 3 ,5 czy 55 lat,bo jak juz zaczynam o tym myslec,to bardziej mnie doluje taka sytuacja.A tak,pracuje zawodowo,tancze na imprezach,chodze do kina,jezdze na rowerze-moze iczasami udaje ze jestem zdrowa jak ryba,ale tak jest mi dobrze.Ty nie powinnas zbyt emocjonalnie do tego podchodzic,ciesz sie,ze tata tryska dobrym nastrojem,nie pytaj go wiecznie jak sie czuje,nie mow co mu wolno czego nie,a jezeli przyjdzie ten "trudny" czas,to na pewno tata bedzie wiedzial,ze jestes z Nim,zreszta teraz zapewne wie to samo,bez zbednych pytan.
"My" chyba bardziej chcemy chronic swoja rodzine przed ta jakze trudna sytuacja.Pozdrawiam cieplo.