Znaleziono 1 wynik

Czytam Wasze posty, jak radzicie sobie ze śmiercią Waszych Mam i Tatusiów. Ja sobie nie radzę. Mijają dwa miesiące od śmierci mojej Mamy a jest coraz gorzej, jestem w psychicznej i fizycznej rozsypce. Wiem, ze Mama nie chciałaby, żebym rozpaczała ale nie mogę na to nic poradzić. Wspominając Mamę, mam ciągle przed oczami straszne obrazy, nie mogę przypomnieć Jej sobie uśmiechniętej, widzę tylko bezbronną, okrutnie cierpiącą, sponiewieraną przez chorobę najukochańszą istotę, której nigdy już nie zobaczę, nie przytulę, nie pocieszę.
Mama umierała przez świętami Bożego Narodzenia. Biegałam po sklepach w poszukiwaniu czegoś co byłaby w stanie zjeść, widziałam tam tłumy świergoczących wesoło mam, babć a moja Mama leżała w łóżku umierajaca. Nigdy, nigdy sie z tym nie pogodzę. A dzisiaj? Dzisiaj zobaczyłam w sklepie moją koleżankę, która za kilka dni ma termin porodu, była ze swoja Mamą, kupowały jakeś drobiazgi dla maleństwa. Nie podeszłam do nich, uciekłam do domu a łzy kapały mi przez drogę, dlaczego, dlaczego ja i moja Mama tak nie możemy? W czym zawiniłyśmy?
Dziękuję Wam, że jesteście, gdyby nie to forum, nie wiem co byłoby ze mną. Tu mogę się wyżalić, wypłakać, wiem, że zrozumiecie...