Znaleziono 1 wynik

Witam,
Śledzę to forum od dłuższego czasu jednak dopiero teraz muszę podzielić się historią choroby mojej mamy. Mama jest osobą starszą, ma 73 lata.
Moja mama usłyszała diagnozę rak złośliwy jelita grubego z rozsiewem do wątroby około dwóch miesięcy temu. Dwa tygodnie temu przeszła pierwszą serię paliatywnej chemioterapii, po której słabła z dnia na dzień. Obecnie od tygodnia nie wstaje z łóżka. Wymaga pomocy nawet przy zmianie pozycji z boku na bok. Mama jest pod opieką hospicjum domowego. Mama mieszka ze mną moim mężem i moją 14-letnią córką. Ja zajmuję się mamą po pracy i w nocy a moja siostra, która nie pracuje poświęca jej czas od rana do popołudnia.
Samopoczucie mamy jest tak różne, że czasami mam jeszcze nadzieję, że jeszcze będzie dobrze, a czasami mam wrażenie, że lada chwila odejdzie z tego świata. Są dni, że ma apetyt, nawiązuje kontakt, rozmawia, mało bardzo mało ale jednak. Potem przychodzą dni, że cały czas śpi, brakuje jej słów, uciekają myśli. Ma bardzo opuchnięte nogi i olbrzymi brzuch. Tak dziwnie oddycha. Jak ją pytam czy jej ciężko lub duszno to mówi, że nie, nic ją też nie boli. Miała robione badania i w przyszłym tygodniu będzie miała podawaną krew. Lekarka z hospicjum odradza podawanie drugiej dawki chemii, mówi żeby mamy nie męczyć. Lekarz, który chemię podawał powiedział, że pozytywny efekt chemioterapii można zauważyć po drugiej albo nawet po trzeciej dawce. Zastanawiamy się z siostrą co robić? Mama decyzji już nie podejmie, na każde pytanie odpowiada: "A ja to wiem?" Nie wiem też czy zdaje sobie sprawę ze swojego stanu zdrowia, bo ja mam wrażenie, że nie. Jest taka zamroczona, chociaż nie bierze żadnej morfiny ani nic podobnego. Na kaszel czasami podajemy jej eferalgan z kodeiną. Powiedzcie co o tym myślicie? Czy to są objawy nieuchronnego?