Znaleziono 1 wynik

Na różnych miejscach forum my chorzy piszemy ciągle to samo: chcemy o sobie decydować, rozumu nam nie odebrało, uczymy się naszej choroby - ona nas interesuje, jesteśmy w stanie ocenić naszą sytuację; groch o ścianę.
Ciągle słyszę: jesteś silna dasz radę, musi być dobrze, nie myśl o tym, po co Pani to wiedzieć (specjalność lekarzy), optymiści żyją dłużej itp.

Dla mnie takie odezwania są jednoznacznym sygnałem od rozmówcy "nie chcę o tym poważnie rozmawiać" i "to Twoja sprawa, musisz ją sama rozwiązać".

Ja potrzebuję poważnej rozmowy o mojej chorobie, rozważenia wszystkich "za " i "przeciw", nawet nie dlatego że spodziewam się realnej pomocy, ale dlatego że opowiadając o chorobie układam sobie to wszystko i oswajam się z tą sytuacją. No way! Rodzina nie umie o tym mówić, lekarze nie chcą i nie mają czasu, przyjaciółki są przerażone i głównie usiłują się dowiedzieć jak uniknąć (jakbym miała receptę) a na warsztatach w Centrum Onkologii to "o uczuciach prosimy, fizyczne aspekty to z lekarzem" (dla mnie to jawna kpina jakby nie wiedziały jak się tam z lekarzami rozmawia).
Podsumowując moja podstawowa potrzeba poważnego porozmawiania o mojej sytuacji, nie została przez 2 lata mojego chorowania zaspokojona.