Znalezionych wyników: 2

czytałam o tym na BBC, omówione było kilka badań, z tego co pamiętam to po prostu podzielono chorych na daną chorobę na grupę optymistów i grupę pesymistów, jeżeli grupy są wystarczająco duże to rozkład stanów chorych jest w obydwu grupach taki sam, no i nie stwierdzono różnic w czasie przeżycia.

Mam 62 lata, więc jestem w wieku tych "ubezwłasnowolnionych" rodziców i chciałabym wszystkim przypomnieć że w tym wieku człowiek umie się wszystkiego dopytać, nawet jak lekarz niespecjalnie kontaktowy, poza tym mamy doświadczenie życiowe (szczególnie kobiety), słyszałyśmy historie setek znajomych i znajomych znajomych, to też wiedza. Jeżeli ktoś leżał w szpitalu i rodzina ma złudzenia że nie zna swojego stanu to jest problem. Inna sprawa to rozmowy z bliskimi, co mamy mówić: "słuchajcie ja umrę" O możliwości śmierci niechętnie się myśli i rozmowy tylko denerwują. Teraz mam raka w początkowym stadium i nie powiedziałam nic rodzinie, ukrywam wizyty u lekarza, uparłam się na wycięcie ambulatoryjne - po zabiegu poleciałam pędem do domu i jeszcze ugotowałam obiad na 17. Intensywnie obmyślam alibi na codzienne wychodzenie na radioterapię. Dlaczego to robię? Bo 6 lat temu śmierć zajrzała mi w oczy - serce (operacja nieudana). Rodzina w najlepszej wierze przychodziła kiedy próbowałam się uspokoić graniem na kompie na rozmowy typu: zobaczysz jeszcze będzie dobrze itp, przypominali, a ja chciałam się oderwać. Co mogę doradzić osobom towarzyszącym- być z chorym ale nie rozmawiać o chorobie, chyba że wyraźnie zapyta i nigdy nie kłamać, można czegoś nie mówić. I jeszcze jedno, temat zgłębiałam przy poprzedniej okazji- wszystkie przeprowadzone badania naukowe stwierdzają, że nie ma powiązania między poziomem optymizmu chorego, a czasem przeżycia. Pozdrowienia