Znalezionych wyników: 2

momika
Niecałe pół roku od śmierci mojej mamy był pogrzeb mojej ciotki. Oczywiście po pogrzebie stypa... Usiadłam w takim miejscu żebym mogła w razie czego "zwiać". Te rozmowy przy stole mnie denerwowały, miałam wrażenie, że wszyscy przyszli na zupełnie inną "imprezę".
To nagabywanie:
-co u Ciebie?
A co ma być u mnie? hmmm
-Ale sobie usiadłaś, nawet nie masz z kim pogadać...
-Wiesz... Jakoś nie mam ochoty na gadanie, wolałabym już sobie iść (nie za bardzo wypadało mi, z powodu córki zmarłej, która bardzo pomagała mi w czasie choroby mamy i po. Prosiła mnie żebym została "z nią").
Zadzwoniłam do niej już wieczorem, kiedy odpłakałam swoje... Powiedziałam, że chyba mi się nie podobało to, że wszyscy nagle chcieli wiedzieć jak mama umarła, dlaczego... Nie mam ochoty z wszystkimi na ten temat rozmawiać. Nie było ich kiedy mogliby pomóc... A teraz co chcą uzyskać? Słowa?

Najpiękniejsze kwiaty na pogrzebie były od osoby, która nie miała czasu dla własnej babci, w czasie jej choroby wyraziła:
nawet jak moi rodzice zachorują... To ja nie mam czasu na opiekę nad nimi...

Dziwne, bo teraz właśnie ta wnuczka, moja kuzynka, zalewała się łzami...
I co? Miałam jej powiedzieć, że jest zakłamana? Nie mogłam, bo to nie mój sposób przeżywania.

Skoro inni się bawią na weselu, a Ty nie masz na to ochoty to po prostu powiedz: Nie mam na to ochoty, jeżeli zależy Wam na prezencie to wyślę paczkę...
Tylko zastanów się czy warto drzeć koty? Twój żal i ból kiedyś minie, a takie słowa mogą nie zostać zapomniane.

Pozdrawiam i życzę powrotu do normalności. Innej niż poprzednia.

<*>