Znalezionych wyników: 4

Od kilku dni jestem po raz pierwszy od pogrzebu mamy w domu rodzinnym (mieszkam 400 km stąd). Tutaj brak mamy jest odczuwalny bardziej. Gdzie nie spojrzę widzą ją, słyszę jej głos. Ten dom zawsze tętnił zyciem dzięki niej. Teraz jest tutaj tak strasznie pusto. Niby ten sam dom, a jednak zupełnie inny. Tak bardzo mi jej brakuje i tak strasznie za nią tęsknię. Cały czas chce mi się płakać. W ciągu dnia powstrzymuję łzy, bo tacie jest wystarczająco trudno i nie chcę, by widział moje łzy. Wie, że mnie też jest ciężko, bo rozmawiamy o mamie, o tym, jak bardzo nam jej brakuje i obojgu łza się w oku kręci. Jednak nie chcę by widział moją rozpacz i to, jak bardzo moje serce jest rozdarte. Na płacz pozwalam sobie, kiedy tata już śpi. W łazience nadal wisi szlafrok mamy. Sprzątając łazienkę, nie byłam w stanie zabrać go do prania, więc zostawiłam na wieszaku. On nadal pachnie mamą, więc wieczorami wtulam się w niego i płaczę. Wtedy przez chwilę czuję bliskość mamy i wydaje mi się, że ona zaraz przyjdzie i powie, żebym nie płakała, bo ona tu jest.

Trudno mi sobie wyobrazić dalsze życie, czy chociażby zbliżające się święta. Jak mam usiąść przy świątecznym stole, przy którym mamy nie będzie?

W niedzielę minęły trzy tygodnie od śmierci mojej mamy. Jej odejście z każdym dniem boli bardziej. Po pierwszym szoku i niedowierzaniu w to, co się stało, nadszedł czas, kiedy świadomość, że jej tutaj już nie ma, że już nie mogę chwycić za telefon i zadzwonić do niej, że gdy pojadę do domu, to jej w nim nie będzie, że nie będziemy siedziały do późna rozmawiając, żartując i śmiejąc się, że już nie będzie tych wszystkich wspólnych chwil, staje się nie do zniesienia. Każdy mijający dzień jest trudniejszy, a tęsknota coraz większa. Czuję się osamotniona w tej żałobie, bo nikt wokół mnie nie przeżył śmierci tak bliskiej osoby i nie choć przyjaciele bardzo się starają, to nie wiedzą przez co teraz przechodzę.

Dzisiaj minęły dwa tygodnie od śmierci mojej mamy. Cały czas mam wrażenie, że to się nie dzieje naprawdę, że to jakiś koszmarny sen, z którego się obudzę. Ten ból po jej stracie jest nie do opisania. Czuję się jakby umarła część mnie samej. Każdego dnia zmuszam się, aby wstać z łóżka. Unikam ludzi, nie odbieram telefonów od przyjaciół i znajomych. Zadaję sobie pytanie, jak żyć, kiedy już nic nigdy nie będzie takie samo.