Znalezionych wyników: 3

Luika,

Brawo, takie podejście miała moja mamusia za co ją podziwiałam i byłam z niej dumna. Cześto to "wy" musicie pomóc nam a nie odwrotnie

madziorek, niestety jedno drugiego nie wyklucza, mój dziadziuś odchodził w mękach mimo morfiny i wspaniałej opieki. Nie można przygotować się do odejścia.. gdy z dnia na dzień ktoś kto miał żyć przecież z nami zawsze.. musi odejść już zaraz.. a wygląda tak samo jak wczoraj gdy stało przed nami całe życie tylko nowa kartka na stole z usg temu zaprzecza. gdy mojej ukochanej serce już nie biło ja leżałam z nią i wciąż oszukiwałam siebie, że to jeszcze się nie stało. Jest tak do dziś. zawsze będzie za wcześnie,zawsze będzie to niewiarygodne.
Wiem ,że nasi kochani są w miejscu na które zasługują, ale za ich życia nikt nas tym nie pocieszy,płaczemy nad rozłąką .
Kai_30,,Katarzynka36, _itsme_

Mnie zabijała i wysysała wszelkie siły myśl o tym, że czekamy na właściwe.. teraz trwa chemia,leczenie, udajemy ze dalej normalnie żyjemy, ale czekamy na umieranie..na cierpienie..na morfinę,na odchodzenie, na łóżko które stanie się nieomalże trumną, wygasające nadzieje,koniec naszego życia w tak nie ludzki sposób, widok tego wszystkiego na ciele ukochanej mamy, cierpienie,ból,niemoc, na to czego nie byłam sobie nawet w stanie wyobrazić choćbym nie wiem jak wysilała swoją wyobraźnię.
Od rozpoznania do zabrania.. przeszło 3,5 miesiąca - nie doczekałam tego - na szczęście, ani ja ani mamusia, wesoła,pełna jeszcze sił odeszła nagle. A ja nie krzyczę "dlaczego!" tak szybko,przecież dobrze się czuła, tak niezrozumiale, tylko mówię - Dziękuję.
Za tak piękne odejście i odhaczenie cierpienia w poczet tego co przeszła za życia.
Widziałam jeden dzień jak cierpi - a wiem ,że to niezwykły dar, że był TYLKO ten jeden,widziałam,czułam i mówię dziękuję,dziękuję dziękuję, że ani jednego dnia dłużej...