Znalezionych wyników: 2

U mnie sytuacja nieco inna.. Ja mieszkam 400 km od mamy.. Został tam tatuś - 80 lat.. Sam w mieszkaniu, gdzie przeżyli z mamą ponad 50 lat.. Jedyne co zrobiłam to kupiłam bilety na polski bus aż do połowy stycznia co dwa tygodnie i jeżdżę do taty.. Wyjeżdżam w sobotę o 6 rano o wracam w niedzielę o 21.. Jak tam jestem to chodzę z tatą na cmentarz.. A w domu swoim mam 5 letniego syna i codziennie tryliard zajęć jego i swoich.. W pracy mnóstwo pracy, tak więc by jej nie stracić pracuję jeszcze w domu.. Szczerze? Nie zatrzymałam się ani na chwilę by oddać się jakieś refleksji po śmierci mamy.. Sama nie wiem, czy to dobrze, czy źle.. Kiedy było już po pogrzebie i miałam wrócić po 3 tygodniach nieobecności do pracy to zastanawiałam się, czy mnie nie zwolnią.. Ale na szczęście nie zwolnili.. Teraz czuję się podwójnie zobowiązana do ciężkiej pracy.. Święta spędzaliśmy co dwa lata u mamy a co dwa u teściów.. Z mamą przez ostatnie 13 lat żyłam w zasadzie na codziennych telefonach.. Od czasu kiedy mama zachorowała i nie chciała już rozmawiać przez telefon tak często a potem wcale zamieniłam rozmowy do niej na rozmowy z jej siostrą, moją ciocią, która jest mi bardzo bliska.. I teraz z ciocią żyję na telefonach.. Ciocia straciła swoją córkę kiedy ta córka miała 32 lata więc też jestem jej chyba najbliższa.. A tak naprawdę to chyba nie chcę się zatrzymywać.. Nie chcę rozmyślać, analizować, nie chcę wybuchnąć żalem i emocjami.. Czuję, że mam je schowane gdzieś w sobie i nie pozwalam im dojść do głosu.. Może kiedyś.. Teraz nie..

damianowski19, wyrazy współczucia.. przepraszam, że tak późno.. kiedy pisałam tutaj na forum to skupiałam się raczej jedynie na chorobie mojej mamy.. dopiero teraz wróciłam na to forum - od śmierci mamy minął miesiąc, i dopiero teraz na spokojnie czytam wątki.. głupio mi, że w tym amoku własnego cierpienia zupełnie nie dostrzegałam cierpień innych.. jeszcze raz współczuję..