Znalezionych wyników: 4

Ja jednak nie do końca jestem tego pewna.
Moja Mamusia z dnia na dzień przestała rozpoznawać bliskich, ale w tej całej nieświadomości nie daje się podnieść czy posadzić, bo doskonale pamięta, jak przed utrata świadomości wszelkie poruszenie się sprawiało jej ból.A cierpiała z jego powodu okrutnie.I teraz pomomo, że jest nafaszerowana morfiną, boi się, że gdy będę chciała ja poprawić czy posadzić, to może jej to sprawić ból, więc nie pozwala sie ruszyć.

AsiA! Tak bardzo mi przykro!Współczuję Ci.Mogę się domyślać co czujesz w tym momencie i bardzo boję się że wkrótce i mnie ogarnie smutek i przerażająca pustka.Nie zrozumie zapewne tego ten, kto tego nie przeżył.Przytulam Cie mocno i łączę się z Tobą w bólu!!!

Dziękuję wszystkim za dobre rady!!!Pomoc tego forum określam jako bezcenną.Postaram się, choć wiem, że nie będzie łatwo.Najbardziej mnie bierze, kiedy widzę łzy w oczach mojej mamy.Dziś po południu było jużz o niebo lepiej ale boję się każdego następnego dnia.Pozdrawiam Was Kochani!!!

Witam!
Moja mama ma raka płuca nieoperowalnego i duży przerzut do kręgosłupa.Przerzut grozi przerwaniem rdzenia kręgowego.Jest taka słaba.Nic nie je, a jak już zje to zwraca.Boję się, że to nie koniec przerzutów.Ja zaś widząc, że tracę ją z dnia na dzień nie radzę sobie z emocjami.Jak tylko do niej wchodzę, to zaraz płaczę.A ona razem ze mną.Nie potrafię jej pomóc.Serce mi się rozdziera jak widzę jej cierpienie i okrutne ataki bólu.Tak bardzo bym chciała, żeby brakło mi łez.Tym bardziej mi żle, że mam tylko ją.I jest jedyną babcią mojego synka.Tyle razy w życiu nam pomogła, a ja czuję się bezradna i nie umię jej pomóc w żaden sposób.To takie niesprawiedliwe.Nie wyobrażam sobie, że może jej zabraknąć.Wtedy już nic nie będzie takie samo.
Co mam zrobić, żeby przy niej nie płakać, żeby nie obciążać jej moim cierpieniem?Co pomaga w takich sytuacjach?jak zapanować nad tym wszystkim?