Znalezionych wyników: 3

Miri_A,

Każdy na tym forum przechodzi swoją własną tragedię, każda historia wyciska łzy z oczu, przecież walczymy o najbliższe nam osoby.

Miri_A,

Powinnaś przestać się obwiniać, to już się stało i niestety nie odstanie. Na niektóre sytuacje nie mamy wpływu. Mama w jakiś sposób zapracowała sobie swoim postępowaniem, że zachowałaś się tak a nie inaczej. Teraz nie możesz robić sobie wciąż wyrzutów sumienia, że coś przegapiłaś, że nie uwierzyłaś. Mamy już nie ma i nic ani nikt tego nie zmieni. Twoje ciągłe wyrzuty sumienia doprowadzą Ciebie do silnej nerwicy, lęków, będziesz żyła ciągle w poczuciu winy. Spróbuj to zaakceptować, przypominaj sobie dobre chwile spędzone z mamą. Myślę, że mama Ci wszystko wybaczyła, Ty zdążyłaś powiedzieć mamie, że Ją kochasz, Ona powiedziała „Moja kochana” , to jest bardzo dużo. Wiele z nas na forum może nie zdążyło wiele powiedzieć swoim rodzicom, Tobie się to udało i bądź dumna z tej ostatniej rozmowy.

Moja mama, zemdlała, szpital, wyrok w postaci rozsianego raka i od razu wylew. Żadnego kontaktu, żadnych słów, żadnych gestów ze strony mamy. Nie poznawała nikogo, tylko swoją wnuczkę, mnie traktowała jakbym była pielęgniarką/opiekunką. Umierała z okropnym wzrokiem skierowanym w nicość. Też musiałam to zaakceptować w jakiś sposób. Tu na forum jest mnóstwo tragedii, każdy z nas rozpacza na swój własny sposób, musisz i Ty znaleźć swój sposób bo zwariujesz od tego ciągłego osądzania siebie, przykro mi, że tak napisałam, ale to dla Twojego dobra.

Może skorzystaj z pomocy psychologa, wytłumaczy Ci pewne mechanizmy, będzie Ci wtedy łatwiej.

Gorąco pozdrawiam.