Znalezionych wyników: 2

Joasiu, to chyba Ty napisałaś jedne z najsmutniejszych słów, jakie czytałam na forum - że przyjechałaś do szpitala do swojego męża i nie mogłaś go znaleźć, a on w szpitalnym barze po prostu patrzył na jedzących ludzi, gdy sam nie mógł już jeść...Wyobraziłam sobie tę scenę i się poryczałam. Ten ból, nie tylko fizyczny, ale i psychiczny, jaki przeżywał - to musiało być straszne. To, co przeżyłaś Ty - również. I bardzo Ci współczuję.
Z drugiej strony rozumiem plamiastą i innych chorych, którzy wypowiadają się na forum - że oni nie chcą cierpienia swojej rodziny, że chcą, abyśmy po ich ewentualnej śmierci jakoś ułożyli sobie życie.
Widzę to po swoim tacie, który choruje na raka jelita grubego i stara się jak najmniej obciążać nas swoimi dolegliwościami - w tym wszystkim jest bardzo dzielny i wspaniały. Na szczęście już nauczył się nas prosić o pomoc, kiedy jej potrzebuje i to jest też dla mnie bardzo krzepiące.
Wiesz co niedawno zrobił mój tata? Jak dowiedział się, ile schudłam od momentu jego diagnozy, zrobił mi paczkę z moimi ulubionymi smakołykami (mieszkam prawie 400 km od rodziców) - żebym jadła i chyba również dlatego, żebym myślała o nim nie tylko jako o chorym, ale także wciąż jako o kochającym ojcu, który się mną opiekuje. I jeśli odejdzie (mam nadzieję, że jeszcze trochę mimo wszystko się pokula, fajter jest z niego niezły

), chcę go pamiętać zdrowego, głośnego, gadatliwego, nieco autorytarnego, nawet jeśli podświadomość będzie wpychała mi przed oczy sceny z jego choroby.
Proszę, napisz coś o swoim mężu, z czasów sprzed choroby - jakaś wspólną historię, przygodę. Dasz radę?