Znaleziono 1 wynik

Witam wszystkich. Ja zrobilam tak samo.. tz moj przypadek byl inny ale tez ukrywalam prawde,bo nie mialam sumienia odbierac mojemu bratu nadzieji ktorą wie,ze mial do konca. Kazal nawet zawiesc sie do uzdrowiciela bo tak szukal wszedzie nadzieji na wyleczenie i ja mu nigdy tej nadzieji nie odbieralam. Zawiozlam brata, raz drugi. Robilam ziolka ktore przepisal, masowalam duzy palec u nogi jak kazal uzdrowiciel i powtarzalam bratu,ze bedzie dobrze,ze jeszcze troche i poczuje sie lepiej. Nad jego lozkiem siedzialam dzien w dzien i musialam sie trzymac patrzac jak on gasnie coraz bardziej,ale przynim bylam twarda, stanowczo mowilam jedz pij przyjmuj leki a za niedlugo sam wstaniesz i bedziesz sam wszystko robil. Wychodząc z pokoju dopiero pocichu wybuchalam placzem zeby nie wiedzial ze jest zle. Cala rodzina dziennie mu powtarzala ze bedzie dobrze i ze wyzdrowieje, nie mielismy sumienia powiedziac mu prawdy bo on tak bardzo chial zyc! Wiec zgadzam sie z tymi ktorzy tez są zdania ze nie nalezy odbierac nadzieji jezeli ktos tą nadziej ma.