Znalezionych wyników: 4

Łukaszu, doskonale wiem, co czujesz.....ciężko słowami opisać żal i pustkę. Tę cholerną samotność i tęsknotę za tymi najzwyklejszymi rzeczami. Smakiem Mamcinych obiadów czy Jej zapachu.
Chciałabym, żeby nigdy, żaden założony tu wątek nie musiał być kończony w taki sposób.
Jesteśmy dorosłymi ludźmi, a nagle po stracie Mam, stajemy się bezbronnymi dziećmi naszych Mam, sierotami....
Masz rację, za szybko....za wcześnie....

doskonale Cię rozumiem. Moja Mama też choruje na raka jajnika i dla Niej bardzo ważne jest, kiedy lekarze nadal coś próbują robić. Bardzo ją to buduje i poprawia samopoczucie psychiczne. Jednak.....patrząc na Jej stan po kolejnej chemii, nie wiem, czy było to dobre rozwiązanie. Na stół w życiu bym Jej nie położyła, ponieważ tak ciężkie operacje mocno obciążają i tak osłabiony już organizm.
Okropnie to ciężkie, dla Nich, jak i dla nas, dzieci