Znalezionych wyników: 22

plamista bardzo dobrze robisz
to piękne jest

nie wiem jak inni ale ja chodzę sobie z tatą pogadać, nadal nie potrafię się modlić ale porozmawiać juz mogę, opowiadam mu o tym co zawsze, co go interesowało , nawet streszczam mu olimpiadę aktualnie
wiem że i moj brat nie jeżdzi na grob ale jeżdzi do taty,także zeby mu powiedziec co się dzieje w jego zyciu i o tym jak dbamy o mamę bo on zawsze się o Nią martwił
moze to dziwne ale dla nas to naturalne

ja takze tu zaglądam chociaz niezbyt często tu piszę bo ilez mozna pisać o tym samym,

moze nie płaczę ale mysle i tęsknię
wydawało mi się ze wielu rzeczy nie da się przeżyc bez taty- okazuje się ,że się da, jak to boli wiedzą tylko tacy jak wy
nieprawda że czas leczy rany,
ta pustka jest i zostanie
moze na tym polega żałoba ze zostaje juz pozniej tylko pustka ?
o ktorej nikt nie mówi
bo wie ,że inni nie zrozumieją
u mnie to ponad 4 miesiące ale dalej nie jest lepiej
myslę codziennie
wiele razy dziennie
jeszcze czasem łzy same płyną
ale mysli są i zostaną

może ten lek ktory masz Afobam chyba, nie daje ci możliwosci zebyś mogła płakać?
może on tak działa nie wiem ?

przyjdzie czas kiedy łzy same popłyną
być moze dopiero za jakiś czas

jesli odstawisz ten a lek a będziesz jeszcze czegos potrzebowała sprobuj leków antydepresyjnych
je mozna brac dłużej

asiu jak juz się kończy bieganina , krzątanie sie podczas choroby potem przygotowania do tej ostatnej drogi to czas i myśli sa zajęte

ale potem przychodzi ten czas kiedy sie siada i czuje pustkę
tego nie ma czym zapełnić
nie da sie tego niczym zapełnić

wiesz ja tez mysle ze tacie tam samotnie i zimno, myślenie małej dziewczynki, jakbym nie wiedziała co sie dzieje dalej
jakbym nie rozumiała
daj sobie czas na początek -na przetrwanie
jesli potrafisz płacz, czasem łzy pomagają

zabierz mamę jesli możesz do siebie na jakis czas,

przykro mi , czytałam jak bardzo się bałas ze tata nie dozyje do swiat i stało się to co czego tak bardzo sie bałaś
tym bardziej zal
zycie bywa trudne
wiesz o tym

Anelio dobrze ze chociaz siostra rozumie t ważne
zrob to dla nich i tez dla siebie samej, bądz z nimi, to nic ze się popłaczesz,

mysle ze u nas tez nie będzie wesoło
będzie brakowało tej jednej kochanej osoby
to najtrudniejszy dzień, nie swieta ale właśnie wigilia jest taka magiczna , taka bardzo rodzinna a rodzina nie jest juz pełna

kubanetka

Cytat:

Ja własnie tak jak napisała Ewelina, wielki problem mam z tym co widziałam - nie mogę dojść do siebie nadal po tym, jak widziałam Tatę jak słabł, jaki był nieporadny - to jest największy problem - ja wiem, że On ju nie cierpi, ale mi się pojawia kucie w sercu, jak również łzy w oczach i ogólnie dół jak mi tylko stanie przed oczami Jego obraz, jest mi strasznie przykro, że musiał tak cierpieć.

ja to widzę codziennie , widzę to cierpienie, dopada mnie widok słabego nieporadnego jak małe dziecko taty, widze go codziennie i tylko tak
w roznych sytuacjach w rożnym czasie,dopada mnie to nagle nawet w sytuacjach kiedy nie mysle o nim
chciałabym, go pamietac jako oazę spokoju i dobroci , jaką był przez całe zycie ale nie potrafię
w głowie zostały obrazy na ktore nikt nikogo nie przygotuje,
my nie mamy wpływu na sama smierc i sposob chorowania,i umierania
mysle ze byłoby mi lżej gdyby tata zmarł nagle , ale nie było nam to dane,
dla mnie te obrazy sa nie do opanowania, nie ptrafię tego zapomniec
to zostanie we mnie juz na zawsze

ja zawsze byłam silna ale teraz gdzies ta siła zniknęła
im bliżej swiat tym bardziej sie ich boję

tez płaczę, najczęsciej wieczorami, moze dlatego zawsze snia mi sie koszmary
przezyc swieta to będzie sukces, też wolałabym zeby ich nie było
może gdyby tatay nie był juz dłużej ?
nie wiem nie mam pojęcia i boję się tego okresu

agni5 przyjdzie taki czas ze łzy będa płynąc same, na kazde wspomnienie
ten czas jest wyjątkowo trudny dla wszystkich
ale musimy przez to przejść

wszystkim wam zyczę duzo siły ,
sobie tez , wiem sama ze wracaja te trudne dni, nawet jesli w dzien staram sie nie myslec o tym najgorszym

wiecie wczoraj zaczął sie nowy sezon skokow narciarskich, odkad pamiętam ogladałam je zawsze z tatą,od dziecka
wczoraj siedziałam i patrzyłam a przez cała transmisje ciekły mi łzy- bo obok nie było taty ,chociaz byłam u mamy i byli tez moj syn i synowa wspaniali i kochani , syn także ukradkiem ocierał łzy bo to był jego ukochany dziadek, i wszystko co najpiękniejsze na zawsze będzie mu sie z nim kojarzyć,
byl w dniu kiedy umierał moj tata a jego dziadek siedzial przy nim i cicho płakał nie zapomnę tego widoku
synowa miesiac przed smiercią mojego taty opłakiwała smierć swojego dziadka , zmarł w sierpniu a moj tata we wrzesniu obaj na ten sam typ nowotworu płuc ,obaj 28
a jeszcze w maju na ich weselu obaj dziadkowie się bawili

w wigilie idziemy do nich razem z mamą, może w ich pachnącym jeszcze farbami domu ta wigilia nie będzie taka straszna , bo tata nie zdążył tam być ?
rozumiem was doskonale , i bardzo bardzo wspieram
dobrze ze jest to miejsce bo gdzie jak nie tu mozemy ich wspominać ?
dla nas oni nie umarli oni zyja w nas
pozdrawiam was bardzo ciepło i dziękuję ze jesteście ,
chociaz łaczy nas to co najtrudniejsze musimy zyc dalej
ale przeciez nie zapomnimy
nigdy

ja się łapie ze ciągle mowie tak jakby tata zył jeszcze
dzisiaj napisałam do koleżanki ze byłam u rodziców, coz konsekwentnie idę do rodziców nie do mamy,
teraz się zastanawiam z kim będę ogladac skoki narciarskie, do kogo zadzwonie zeby zapytac widziałeś ?huuura :!:

jakos nie widzę siebie jak zasiadam przed tv bez taty wiem ze zadzwonie do brata, ale to juz nie jest to samo, od lat zimą glądalismy je w niedziele razem brat, tata i jaa mama niezmiennie marudziła, ze przychodzimy na 2 godziny i wogole z nią nie mamy czasu porozmawiać, moi chłopcy nie podzielają mojego fioła na tym punkcie
od zawsze kibicowałam z tata ,nawet jak jeszcze nie wiedziałam o co tam chodzi

do mnie jeszcze tata nie przyszedł, tylko dalej widzę go w agonii, dalej to mnie budzi, chociaz staram się nie myśleć o samym ochodzeniu , ale myslec o moim tacie widzę go na działce , widzę w fotelu pijącego kawę , widzę go na imprezach rodzinnych , on zawsze na tym samym miejscu poznej on zmywał naczynia ,zawsze tak było
teraz w niedziele dziwigamy się do wyjscia i nagle widzę -przeciez to my musimy zrobic bo taty nie ma
takie codzienne zycie
ktore się skonczyło i nie wroci
a o ktorym teraz pamietamy ktore wraca w kazdej czynnosci
będe szczesliwa kiedy mi się przysni
Monika