Znalezionych wyników: 3

dobry temat

kazdy z nas inaczej definiuje potrzeby chorego a dobre chęci i stereotypy niczego nie poprawiają

jestem chora przewlekle moze trochę spostrzeżen z mojej perspektywy -czego potrzebuję? czego nie chce ?i czego tak naprawdę chcę?

mysle ze kazdy chory ma sprecyzowne zdanie na ten temat
sa tematy ktore drażnią , sa pytania ktore wywołują furię
są tez slogany ktore nic oprócz wściekłosci nie wnoszą

nienawidzę jak ktos mi wmawia ze trzeba to przetrwac bo potem będzie tylko lepiej wtedy mam ochote wrzeszczeć,
jakim prawem ktos mnie pociesza skoro wiem ze dobrze nie będzie,
moze lepiej zeby nie mowił nic, bo takimi stwierdzeniami na pewno mnie mnie pocieszy
mam ochotę zapytać a skąd to wiesz? ze będzie dobrze ? ze muszę tylko przetrwac
czy ty zaglębiłeś/ aś się w temacie? znasz statystyki ze wiesz jak się czuję i myślisz ze tego oczekuję?
miej trochę litości- nie chce pocieszania bo bardziej mnie dołuje
potrzebuje szczerego okazania ze nic się nie zmieniło ,jeszcze bardziej szczerej rozmowy i jesli ktos nie potrafi tego dać niech nie zaczyna rozmowy

moją potrzebą jest wiedziec jak najwięcej bo wtedy oswajam chorobę i strach przed nia, im więcej wiem tym mniej sie boje, wrog znany staje sie dla mnie mniej niebezpieczny, wiem ze to brzmi trochę dziwacznie ale tak mam,

moje pytanie ? czy to ze jestem chora od razu równa sie z tym ze jestem upośledzona?
moze fizycznie niesprawna często załamana ale na pewno zdrowa na umysle i to ja chce najpierw wiedziec wszytko o moim stanie zdrowia i sama decydować ile powiedziec najblizszym
na razie mam prawo decydowac o sobie, choroba mi tego prawa nie odebrała
dlaczego pozbawia się mnie tego prawa ? to dotyczy mnie i mojego zdrowia i życia , to ja mam podejmowac decyzje i decydować o sobie tak długo jak będę mogła
nie odbierajcie swoim bliskim prawa do decydowania o własnym leczeniu

wielu chorych nie potrafi zdefiniować tego czego tak naprawdę chce od najbliszych, często zostaje sam ze swoimi obawami i niezrozumieniem,
czasem w gronie najblizszych ludzi zostaje samotny ze swoimi obawami strachem i niezrozumieniem, potrzebuje bliskosci a natyka sie mur kłamstwa w tzw. dobre wierze
nie ma czegos takiego

często tak jest ze zadajemy sobie pytanie czego ten nasz chory tak naprawde potrzebuje?
myslę ze kazdy z nas zna tego bliskiego człowieka na tyle ze musi to wyczuć
trzeba duzo empatii i jeszcze więcej miłości ,zeby pomóc a nie zaszkodzic

zawsze trzeba sobie zadac pytanie czego ja bym oczekiwał(a) będą na miejscu mojego taty, mamy, brata czy innej chorej ukochanej nam osoby

"dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane" nie mozna udusić nadmiarem miłości chorego , i zabrać mu wszytko co posiada w tym rozum i wolną wolę

to moje potrzeby kazdy może chcieć czego innego , ale kazdy taki głos pomoże nam zrozumiec

pozdrawiam