Znaleziono 1 wynik

Nie dlatego, że jestem psychologiem, ale z moich doświadczeń bycia rodziną pacjenta onkologicznego, sądzę, że psycholog może pomóc.
Ważne jest jednak, jak pisze Poli, by był doświadczony, a najlepiej aby specjalizował się w psychoonkologii.
Cieszę się, że macie dobre doświadczenia z dostępem do opieki psychologicznej pacjentów onkologicznych. Na Śląsku nie jest łatwo. Mama miała chemię w klinicznym szpitalu Śląskiego Uniwersytetu Medycznego i o psychologu nie było tam mowy. Tata leczony jest w CO w Gliwicach na oddziale Endokrynologii Onkologicznej i tam jest podobnie.
Jak wiadomo z rodziną się nie pracuje, ale kiedy mama szła w sierpniu 2009 roku na mastektomię podrzuciłam jej książkę Mariusza Wirgi „Zwyciężyć chorobę”. Przez pewien czas, pod jej wpływem prowadziła dziennik i naprawdę widziałam pozytywne skutki jej autoterapii. Niestety zmęczenie chemioterapią spowodowało, że porzuciła swoje zapiski.
W październiku miałyśmy jechać na warsztaty prowadzone przez Wirgę, ale niestety odwołał przylot do Polski. Bardzo żałuję, nie udało mi się namówić mamy na warsztat z innym prowadzącym, ani na grupę wsparcia Amazonek. Jestem przekonana, że byłoby jej lżej.
Sądzę, że warto zwrócić uwagę na etap choroby i dostosowaną do niego rolę psychologa.