Znalezionych wyników: 5

To trochę truizm :roll:

, ale każdy ma jakiś swój czas, na zaakceptowanie pewnych spraw. Odpowiedni moment, żeby przestawić się z myślenia 50% puste na 50% pełne.
Przecież nie można od siebie wymagać, że siłą woli się wygna wszystkie lęki. Trzeba sobie trochę odpuścić. Powiedzieć sobie - dobra, mam diagnozę nowotworową i to jest czasem straszne, ale przecież dalej żyję, funkcjonuję, robię rzeczy które lubię, poznaję nowych ludzi, a fakt choroby jest jednym z faktów życia.
A jak ty to czujesz?

biofanko, ja cię bardzo dobrze rozumiem! Mi dochodzenie do etapu, że mogę powiedzieć bez problemu "jestem zdrowa" i uwierzyć w to co mówię zajęło ostatnie dwa lata

Ale dalej uważam, że wstyd nie ma tu nic do rzeczy, nie wstydzę się tego że tak długo to trwało, nie uważam, że jestem przez to słabsza, silniejsza czy cokolwiek.

Rzeczywiście zrobił się tutaj offtop

dlatego podzielę ten temat.

Damiano18, mi się podoba to co napisał Lance Armstrong w jednej ze swoich książek o walce z rakiem - nie ma reguły, czasami walkę przegrywają bardzo silni psychicznie i fizycznie ludzie,a to że nam się udaje ją wygrać powinno nas mobilizować do pomocy innym, a nie do ferowania wyroków "ty jesteś słaby, a ty jesteś silny".

Depresję należy leczyć, a nie załamywać ręce. Jeśli chcesz pomóc, możesz mobilizować osoby, które na nią cierpią do skorzystania z pomocy specjalisty, a nie dołować je dodatkowo mówiąc im, że są "słabi". :nunu: