Znaleziono 1 wynik

Nie ja jestem chora, lecz moja mama. Podzielę się jednak tym, co zaobserwowałam.
Tragedia... Łzy i ogromny strach. To początek. Później leczenie i wieeeelka nadzieja, ze się uda. Wiem, że mama uważa, ze ona raka nie ma. Miała, ale już nie ma. Usunęli jej go i ona go nie ma. Resztę zrobiła radioterapia i chemia. Całkowite wyparcie. Kiedyś powiedziałam do mamy, że ja gdybym miała raka to coś tam coś bym zrobiła .... Nie pamiętam dokładnie o co chodziło... Mama spojrzała na mnie i stanowczym głosem powiedziała :,,ale ja już nie mam raka". Myślę, że to myślenie jej bardzo pomogło. Nie doszukuje się w internecie informacji, nie pyta zbyt wiele. Nie wchodzi w pytania, co może jeszcze być? Raczej pytania brzmią : co jest teraz? Szybki powrót do normalnego życia, do koleżanek, do pracy, do wycieczek i innych ,,szaleństw" stosownych do wieku

. Kiedy dzwonię do mamy, zawsze dzwonię na komórkę. Na stacjonarny telefon wiem, że nikt nie odbierze, bo mamy nigdy nie ma w domu. Czerpać z życia ile się da - to chyba recepta mojej mamy.
Tylko czasem, kiedy ktoś ze znajomych poznanych w trakcie leczenia, umiera....Widzę ogromny smutek i strach w oczach mamy. Ale zawsze podsuwam przykład kogoś, kto żyje i ma się dobrze (mocno podpierając się przypadkami z forum;) ).