Znaleziono 1 wynik

Mogę podzielić się moją historią dotyczącą mojego taty.Tata wiedział że ma nowotwór płuc.O przerzutach do kręgosłupa nic nie kazaliśmy mu mówić lekarce.Nie chciałabym żeby tata się załamał, niestety w naszym kraju słowo przerzuty=wyrok i to bardzo szybki.Ale co innego to co mówiliśmy tacie ,a co innego to co on czuł i doczytał między wierszami. Z perspektywy myśle ,że on doskonale wiedział w jakim jest stanie.Pare razy próbowałam wypytać o Jego odczucia, ale mnie zbywał.Ale pare razy powiedział mi tak od niechcenia że on wie że to koniec. Albo jak nie chciał jeśc czy pić i jak próbowałam go zmusić , to odpowiadał : i po co i tak mi to nic nie da. To jest tak :rodzina wie i boi się o tym rozmawiać, pacjent wie i tez się boi wypowiedzieć to na głos. Ciężko jest rozmawiać o swojej śmierci.Może są pacjenci ,którzy wolą wszystko pozałatwiać, nastawić się psychicznie ale ja takiego pacjenta nigdy nie widziałam.Wszyscy znani mi ludzie kurczowo trzymali się życia , a słowa o umieraniu miały na celu wywołac nasz sprzeciw.Tak aby potzrymać na duchu bojącego się chorego.Tak żeby usłyszał: tato co ty mówisz za pare dni po chemii poczujesz się lepiej.Wszyscy tak to przechodzą.Albo coś w stylu, tata:po naświetlaniach miało mniej boleć, a tak strasznie cierpie. Ja: tato tam wszystko jest podrażnione , to nie przejdzie w jeden dzioeń.Zobaczysz już nie długo poczujesz ulgę. Kłamałam nie poczuł.................