Znaleziono 1 wynik

witam
jeśli o pokorze mowa... nie przypominam sobie ze swojego życia, a troche już żyje, takich dni jak te, przez które przechodzę teraz, a przszłam wiele, śmierć mamy (37 lat, guz mózgu)
traumatyczne przeżycie
miałam nadzieję, że więcej to do mnie nie wróci
nie mogę sobie poradzić z myślami, opętała mnie wizja śmierci, powolnej i nieuchronnej
otwieram oczy - modlę sie, w czasie dnia lecę do kościoła, jadę samochodem - modlę sie, w pracy też, jest mi trochę lepiej, stale myślę - co zrobiłam złego w życiu, kogo skrzywdziłam, wydaje mi sie, że to kara
ja wiem, że ktoś to czyta i myśli - ona to chyba jakiaś nawiedzona jest, ale piszę i traktuję to jako formę terapii , nie jestem zbyt wylewna i nie chcę martwić najbliższych swoim stanem
dziekuję, że jest ktoś kto to czyta ! [Ktoś na pewno. :tull:

/ Richelieu]