Znalezionych wyników: 9

Torunianko może za szybko skreślasz te forum ?? Ja cię nie będę na siłę do niczego oczywiście przekonywać , ale myślę ,że nie warto od razu kapitulować ...To forum to skarbnica wiedzy i nie tylko ....
Ludzie różnie reagują na stres i chorobę bliskich - jedni popadają w melancholię ,smutek ...inni może reagują - odtsresowaniem się , zabawnym tonem i komentarzami o których wspominałaś .Nie można ich też zbytnio chyba za to winić ....
Walka z chorobą bliskich , własną często ze śmiercią jest ciężka - i chyba każdy z nas musi znaleźć sposób - drogę - by się z tym uporać i by zacząć normalnie żyć .

Mam nadzieję ,że nie odbierzesz moich słów jako jakiś atak - to tylko takie wewnętrzne przemyślenia

Niezależnie od decyzji - życzę wszystkiego dobrego
Tola

Dodano: 2015-12-17, 11:43

Ja myślę ,że jak nie chce o tym mówić to nie należy go zmuszać i wnikać w to czy wie czy nie wie. Wiem co masz na myśli pisząc o załamaniu się po usłyszeniu prawdy . Mój tato chorował 2,5 roku na raka .Wiedział że ma raka bo lekarze mu to uświadomili już przy pierwszym pobycie. Na szczęście ograniczyli się do słów " ma Pan raka" nie dopowiadając nieuleczalnego.
Przez całą drogę choroby wmawialiśmy mu że będzie dobrze , że ludzie z tym właśnie rakiem żyją długo wiele lat. Nie wiem czy chciał uwierzyć czy tak mu było łatwiej ale był przekonany że właśnie tak jest , że on da radę . Myślę ,że dzięki temu jego życie zyskało na komforcie bo nie zadręczał się myślami ,że odchodzi tylko nastawieniem że walczy .

Jeśli chodzi o HD ja już wielokrotnie wypowiadałam się , że w naszym przypadku sprawdziło się na medal . Wszystko udało mi się załatwić bardzo szybko łącznie z generatorem tlenu choć mój tato używał go raptem dwa dni przed śmiercią doraźnie.
Opieka tych ludzi była dużym wsparciem .
Lekarka fantastyczna , pełna zrozumienia uczucia .Pielęgniarka to samo .
Mój tato nie wiedział że to opieka hospicyjna- powiedziałam mu że to prywatna lekarka i prywatna pielęgniarka najlepsza jaką udało mi się prywatnie znaleźć. Bardzo cenił to sobie i cieszył się na spotkania z nimi . Sam nawet nie raz mówił jak coś go trapiło żebym do niej zadzwoniła podpytała .Nie zawsze świadomość jest dobra - to indywidualna sprawa człowieka

Jeżeli masz okazję skorzystać z HD to się nie zastanawiaj i nie zasypuj pytaniami ...Myślę ,że na wiele pytań właśnie oni znają odpowiedzi w końcu mają z tym do czynienia na co dzień .

Ja jestem zdania że nic nie można robić na siłę...tak naprawdę kiedy ktoś z naszym bliskich staje w obliczu choroby , czy śmierci jedyne co możemy to robić to co podpowiada nam serce i to czego życzyła by sobie bliska osoba ...

Nie ma tu reguł..dla jednych hospicjum stacjonarne jest jedynym dobrym , rozsądnym rozwiązaniem - dla innych jest to nie do przyjęcia - i tez trzeba to zaakceptować.Nie można też z góry założyć że wszystkie placówki te są złe czy dobre ...niestety służba zdrowia , w tym również te instytucje o których rozmawiamy nie zawsze stają na wysokości zadania...nie jest tak jakbyśmy sobie życzyli ...z drugiej strony zdarzają się i takie niedocenione w których pacjenci mają się dużo lepiej niż mogli by być w domu...samotni...

Ja nie skorzystałam z opieki hospicjum stacjonarnego ...bo akurat życie dało mi taką możliwość by walczyć o życie taty w domu ...by móc się nim opiekować i by mu pomóc przez to przejść w domu . Nie żałuję i wiem że mój tato też tego chciał...dzięki temu też mogę z czystym sumieniem nawet teraz gdy już go nie ma powiedzieć , że zobiłam wszystko co byłam w stanie zrobić i nic innego życia by mu nie przedłużyło....

Życzę ci Tom wtrwałości ...jeśli nie chcesz taty oddawać do hospicjum i wiesz że on by tego nie chciał a macie możliwość opieki nad nim w domu - nie rób tego ....nie urażaj się też czytając te posty ...musisz zrozumieć , że nie tylko ty walczysz z emocjami ...tu w tym szczególnym miejscu każdy jest naznaczony w pewien sposób swoim nieszczęściem ...

Madziu nie mów że ta wizyta jej nie pomoże , pomoże

nie wyleczyć się napewno , ale może tego jej trzeba - nadzieji ....perspektyw ...szans ...urojonych nawet ...jedni tego nie potrzebują , dla innych to promyk słońca w tunelu....Dopóki chory widzi jakiś sens, szanse walczy ....do póki da się walczyć - trzeba i warto to robić ...gdy ktoś Twojej mamie odbierze nadzieje - straci siłę :( mojemu tacie odebrano nadzieję :-(

lekarz wprost mu powiedział że " ma nie dzwonić po pogotowie , bo w takim przypadku nie ma po co " :( załamał się i uwierz mnóstwo czasu zajęlo mi przywrócenie mu równowagi psychicznej....ale on wierzył , wierzył do końca do ostatniego dnia...przeżył z tą chorobą 2, 5 roku ...może dlatego że chciał właśnie powalczyć i nie dał sobie wmówić , że dla niego juz nie ma pomocy ....

Tobie i Twojej Mamusi życzę sił , jak najmniej bólu ...

Dziękuje wszystkim za wsparcie , które było tak ważne , za każde ciepłe słowo ....

Tato odszedł w piątek o 20 50....w uścisku rodziny którą tak kochał ...do końca razem , do ostatniego oddechu ...odszedł spokojnie i dzielnie i pięknie...dziękuje Ci tato ...na zawsze będziesz w moim sercu ....

Ja niestety wiem co czujesz, mój tato umiera .
my byliśmy bardzo ze sobą związani , mama zawsze powtarzała ze trzymamy "sztamę" na dobre i złe. Kiedy dowiedziałam się że jest chory nie mogłam uwierzyć ...Jak to przecież mój tato ma dopiero 60 lat ...czemu on ? czemu taki dobry człowiek ? czemu mój tato ? Ten który jak miałam ochotę na coś slodkiego szedl mi do sklepu , ten który robił najcudowniejsze placki ziemiaczane , ten który nigdy nie narzekał żeby zostać wnukiem ....czemu on ? tyle jest zła na świecie to czemu Bóg upatrzał sobie właśnie nas...To są pytania bez odpowiedzi ...nie warto ich sobie zadawać ...

Ja tłumacze sobie że może poprostu Bóg u siebie chce mieć takie osoby u siebie...

Teraz kiedy razem jesteśmy już w ostatniej fazie i odliczamy godziny serce mi się kraje ....widze jego cierpienie , ból, smutek .Wychodzę z pokoju żeby się wypłakać i wracam z uśmiechem żeby się nie bał .....żeby się czuł bezpiecznie w tej ostatniej naszej współnej drodze....

Z niektórymi rzeczami trzeba się oswoić , nie da się ich zmienić mimo że robi się wszystko dla tej drugiej osoby . najważniejsze moim zdaniem to byc przy niej - do ostatniego odechu , ostatniego zabicia serduszka.....

Gaba w żaden sposób nie chciałam Cię urazić , poprostu myślę inaczej . Rozumiem , jest obowiązek ustawowy tylko czy nasi lekarze są przeszkoleni do tego ? Czy im zależy na tym co czuje pacjent w takim momencie ? Obowiązek ustawowy mają także zapewnić komfort i leczenie w szpitalach tymczasem często pacjenci "pływają w swoich smrodach " ...Dla mnie lekarz który podchodzi do pacjenta i mówi : "ma Pan raka niestety nic już nie da się zrobić " powienien miec niestety USTAWOWY zakaz przekazywania w ten sposób informacji. Rozumiem- chory ma prawo wiedzieć , przygotować się , oswoić z tą myślą - ja tylko uważam że nie w taki sposób jak to się dzieje zazwyczaj . Niech to zrobi psycholog ...niech to zrobi ktoś kompeteny kto nie traktuje chorych na raka jak kolejny przypadek w swojej karierze....

Mój tata po takim przekazaniu sprawy miał depresje , nie chiał leczenia , nie chciał pomocy , miał próby samobójcze . Dzięki naszej pracy psychologicznej , potem lekarki w hospicjum przetrwał dwa lata . Nie poddał się mimo że lekarz oświadczając mu to powiedział - nie rodzinie , tylko jemu że prawdopodobnie potrwa to nie dłużej niz do świąt czyli 3 miesiące. To jest ustawowo poprawne? Często myślę że z chęcią bym do niego poszła i pokazała co mój tato zrobił w ciagu ostatnich dwóch lat , ile miejsc zwiedził , ile dobrych rzeczy zaliczył przez dwa lata których on mu nie dał .

Po tym jak lekarz oznajmił mojemu tacie i widzieliśmy jak reaguje postanowiliśmy mu to inaczej powiedzieć , dać nadzieje - nie na to że się wyleczy , ale na to że nie zawsze przy tej chorobie umiera się "od ręki " .Lekarka z hospicjum która opiekuje sie nim do tej pory bardzo nas wspiera w tym co robimy , ona nie daje mu na dzieji na starość , na zdrowie daje mu nadzieje na następne minuty , godziny dni - i za to jej i nam jest wdzięczny .Myślę , że gdyby wtedy dowiedział się w inny sposób było by inaczej , zwyskał by więcej czasu , tego który poświęcił wtedy na " umieranie : a może to tylko przypadek mojego taty ....w końcu każdy jest inny

Życzę ci powodzenia w leczeniu i siły