Znalezionych wyników: 8

Hej,
Jakoś leci. Dzieci mi się pochorowaly, bo w kościele był straszny ziąb. Pierwsze 3 dni po pogrzebie nie odstępowały mnie na krok, teraz tez mama i mama. One sa takie mądre, tyle rozumieją , szczególnie 6 letni synek. Mowi " mama nie płacz babcia jest u JEzusa i kiedyś się z nią spotkamy" i dodaje " ale za bardzo bardzo długo".
Raz miałam taka sytuacje , ze chciałam zadzwonić do mamy. I te sekundy, kiedy uświadomiłam sobie , ze juz tego nie zrobię to był koszmar.
Teraz ZUS i całe te biurokracyje mnie zajmują , bo mama była w trakcie przechodzenia na rentę. Ale nie ma do dziś decyzji.
Staram się nie myślec, a jak mnie nachodzi rozpacz to popłacze sobie, pójdę do pokoju gdzie leżała, położę się tak jak ona i rycze. I wącham ten wałek przeciwodllezynowy pod ucho i czuje jej zapach i mi lepiej się robi.

[ Dodano: 2014-01-22, 21:51 ]
I czuje się taka jakaś nie wiem jak to określić - silna JEj siłą.

Witajcie,
Dziękuję Wam za wsparcie.
U mnie sama świadomiośc, że Mamuś już nie cierpi daje mi dziś takiego powera, że ktoś mógłby pomyśleć, ze ta śmierc mnie w ogóle nie dotknęła.
I TEGO SIĘ TRZYMAM,ŻE JUŻ NIE CIERPI I LICZĘ, ŻE TO MI POMOŻE PRZEZ TO WSZYTSKO PRZEJŚĆ.
BARDZO, BARDZO BĘDZIE MI JEJ BRAKOWAĆ :cry:

Jutro pogrzeb, więc i najgorszy zapewne dzień.
Dziś byłąm na oddziale, popatrzyły na mnie pieklęgniarki ze strachem w oczach, ale od razu powiedziałam, ze nie ześwirowałam, tylko przyszłąm do pani Grażynki.
Pani G. wszystsko mi opowiedziała, mama zasnęła w spokoju, jak zaczęły sie problemy z oddychaniem to zawołała siostrę i ta podała morfinę. Nic nie mówiła, nikogo nie wołała, oczami trochę poruszała szybko otwierała i zamykała, a potem spokojnie oddychała i w tym czasie Grazynka tez zasnęła, obudziły ją głosy na sali, parawan wokół łozka był ustawiony, wiec już było po wszystkim.
a teraz zapewne jest już ze swoimi najbliższymi i jest szczęśliwa, i nie czuje bólu.

Jestem przy mamie. Długo rozmawiałam z lekarka i ona najpierw bardzo delikatnie badała teren ale w końcu powiedziała, ze bardzo jej przykro bo sytuacja jest straszna, bo u mamy jest to w głowie, ze ona sama jakby chce być bardziej chora niż jest. Owszem, jest zle bo nerki i ciśnienie, Ale juz każdy z lekarzy który ja konsultował potqierdzil, ze tu jest ogromny problem psychiczny.
Co ja mam robić?

Wieczorem juz była spokojniejsza. Zażyczyła sobie na jutro ziemniaki ze zsiadlym mlekiem.

Moja mama odchodzi. Wszystko przebiega tak, jak w tym artykule, który w moim wątku wkleiłeś TErlewA.
Dziś jest dzień roszczeń rozkazów, to jest straszne, to zachowanie, nie umiem się w nim odnaleźć, mój brat ma więcej empatii i cierpliwości a ja wymiekam jestem cała jakby w amoku.
To jest straszne.

Witam,
Wstyd się przyznać ale ja pierwszy raz tu jestem w kciukowym:)
Dziękuje za wszystkie dobre słowa. Babcia zmarła w wigilie a mama do dziś o tym nie wie. Ja nie mam odwagi powiedzieć. Myślicie, ze mimo wszystko powinnam to zrobić?
U mamy takie wahadło teraz, ze jednego dni juz myśle, ze to koniec bo tak wszystko złe wyglada, a dziś np. Dała sobie umyć głowę i nawet jak wieczorem weszłam powiedziała, ze juz przyszłam ja męczyć;)
Niestety leży i jedynie usiądzie na kilka minut. Odleżyny kiepsko wyglądają, plastry non stop naklejone na ucho i na biodro.

dzięki.

alaslepa, dziękuję Ci bardzo za odpowiedź.