Znalezionych wyników: 7

Moniczko,
płaczę razem z Tobą i mocno przytulam.
Najważniejsze, że Mamy już nic nie boli...

3maj się Kochana, zrobiłaś wszystko, co moglaś.

Monika,
jak sie czujecie?
Rozumiem Cię doskonale... Tata w ostatnich chwilach był w domu, bardzo tego chciał, a my początkowo przerażeni domową opieką nie śmieliśmy nie spełnić jego życzenia. Udało się to wszystko zorganizować, ale czuwałyśmy przy nim z Mamą non-stop na zmianę. Każdy łyk czegokolwiek to było Święto. Chciałyśmy mu zapewnić wszystko, choć tak niewiele mogłyśmy...
Moje ataki histerii przychodziły w łazience, gdy woda zagłuszała płacz, bo nie chciałam rozklejać się przed nikim. Nie broń się przed tym, emocje muszą znaleźć ujście...
Bądź z Mamą ile tylko zdołasz.

Jestem z Wami:*

Monika2012, jak Mama, jak Ty?
nawet nie wiesz jak przeżywam Twoje posty i jak bardzo Cię rozumiem...
Wiedz, że z jednej strony zawsze czuje się ból i niezgodę na to, że tak bliska i kochana osoba odchodzi, ale z drugiej przyjchodzi ukojenie i spokój, że wreszcie się nie męczy, że jest szczęśliwa.
Nasza potrzeba zatrzymania kochanej osoby jest bardzo ludzka, ale jednocześnie taka egoistyczna... tak, wiem jak niełatwo wznieść się w takiej sytuacji ponad swoje potrzeby i pomyśleć co tak naprawdę jest dobre dla drugiego człowieka.
Nie mogę sie pogodzić z tym, co się stało i za każdym razem, gdy czytam historie na forum - przezywam to wszystko na nowo, ale staram się skupiać na myśli o tym, że śmierć przynosi koniec cierpieniom... I tak jak napisała spike40, żegnamy się tylko na chwilę.
Trzymaj się:*

Bardzo się cieszę i trzymam kciuki rękami i nogami!!! Nie traćcie wiary.

Pisz do nas jak znajdziesz chwilkę.

Pozdrawiam

Monika2012, jak Mama?

Czytając Twój wątek, czuję się jakbym przezywała to, co przeszliśmy na nowo... Znam to poczucie bezsilności, aż za dobrze. I niedowierzanie, że osoba tak Ci bliska i o tak ponadprzeciętnym intelekcie po prostu niknie w oczach. To wszystko wydaje się niemożliwie, nierzeczywiste i nie do przyjęcia.
Bądź przy Mamie ile możesz, życzę Wam dużo siły!
Ściskam:*

Przechodziłam przez to samo z moim Tatą.
Lekarze od początku nie pozostawiali złudzeń... Jedyną szansą na w miarę skuteczne leczenie raka trzustki jest resekcja. Chemioterapia jest działaniem "rozpaczliwym"- jak usłyszałam. Mój Tata zdążył dostać chemię raz i w sumie nie wiem czy to nie był błąd, bo jego stan był już wtedy ciężki. Myślę, że chemia w jego przypadku tylko przyspieszyła nieuniknione... Zastanów się czy jest sens, żeby Mamę tak obciążać. Wiem, że to przykre, co piszę i chciałabym mieć dla Ciebie lepsze wiadomości. Jeśli się mylę z pewnością poprawią mnie nasi administratorzy.
Pisz jeśli mogłabym Ci jakoś pomóc. Trzymam kciuki.