Znalezionych wyników: 3

Dziękuje:-) niby fakty oczywiste
Ja myślę, że najbardziej babci nie pozwalam odejść JA, panicznie boję się życia gdy babci zabraknie.
Ostatnich 7 lat spędziłam na wychowaniu dzieci i opiece nad umierającą najpierw mamą-teraz babcią- gdy babci zabraknie moje życie będzie musiało się zmienić (dzieci niemal podorastały) a ja stracę cel i sens. Już kilka razy były dni czy noce gdy było bardzo źle- kiedyś przyjechało pogotowie i jednoznacznie kazali nam się z babcią pożegnać- siedziałam z babcią i wciąż powtarzałam że bez niej sobie nie poradzę- i rano stawał się cud- babcia czuła sie lepiej- tak juz było kilka razy.
Jestem tchórzem- idę spać- mam nadzieję, że nowy dzień znów przyniesie małe cuda i znów kolejnych kilka tygodni spokoju. Tylko czy ja powinnam być taką egoistką?

Moja babcia ma prawie 98 lat, od wielu lat żyje z rakiem płuc- gdy go rozpoznali miała ponad 80 i było już za późno na wszelkie leczenie- mimo to w niezłej kondycji dożyła 97 urodzin.
Później było już tylko gorzej- nie żeby nagle-tylko dzień po dniu widzę jak gaśnie. Wiele nocy nasłuchiwania, wiele poranków zaczynanych od sprawdzenia czy babcia oddycha:-( widać taki mój los. Moja mama umarła na raka - był pod opieką hospicjum domowego i nasza- gdy odchodziła trzymałam ja za rękę.
Teraz jestem zmęczona- mam poczucie jakby moje życie zależało od czyjejś śmierci.
Wczoraj u babci był ksiądz- a dzis 39 stopni gorączki, nie mówi, nie sika....nie siada- od rana nic nie zjadła.
A ja tylko myślę o tym co powiedział ktoś znajomy "babcia od dawna czeka na pojednanie z Bogiem" by odejść.
I dziś się tak czuje jakbym wczoraj wraz z księdzem zaprosiła do domu śmierć.
Mam nadzieje, że to tylko kolejny gorszy dzień - mimo czasu , mimo wieku, mimo choroby, mimo wszystko ja nie jestem na to przygotowana.