[Reszka.78]

Powiedzcie mi szczerze, czy macie tak, że czujecie jakiś taki irracjonalny lęk przed myśleniem o sobie? Chodzi mi o to, że odkąd wiem o chorobie Mamci, myślę tylko o tym, o Niej. Mam wyrzuty sumienia gdy myślę o sobie, swoich planach, hobby czy marzeniach. Łapie się na tym, że miewam myśli, taki lęk, że jak będę myśleć o sobie i skupiać się na sobie, to Mamci się pogorszy. Wiem jak to brzmi. Miewacie coś takiego? Czy tylko ze mną jest coś nie tak?

Pozdrawiam serdecznie

[asia77]

Reszka.78, ja też mam coś podobnego ,niczym się konkretnym nie zajmuje tylko Tatkiem ,czasami jak gdzieś wychodzę np imieniny kogos to sobie myśle,że ten czas powinnam poświęcić Tacie.Mam swoją rodzinkę i wiem ,że oni tak samo cierpią jak ja bo jak ja jestem smutna i płacze to ten nastrój się udziela wszystkim

[asia19]

Miewam podobnie. Jest mi przykro, że jak gdzieś wyjeżdżam nie biorę ze sobą Rodziców. Jest mi źle, że jem coś pysznego z myślą, że mój Tata nie może tego zjeść. Czasami jest mi przykro, kiedy idę na kawę. Sama. Jest mi bardzo ciężko, kiedy jadąc do siostry czy gdzieś w Polskę Mama płacze (cóż, zawsze tak ma...). Ale myślę, że to normalne! Choroba Rodziców ciągle siedzi w mojej głowie. Z drugiej strony zawsze staram poświęcać się dla nich maksimum swojego wolnego czasu, kupować im ulubione produkty, dbać o nich jak najlepiej. Te chwile zdecydowanie przeważają. Cieszę się perspektywą wspólnych Świąt i Sylwestra. Ciągle wspominam wrześniowy wypad nad Morze. Cieszę się, jak Rodzice się cieszą. Choć tych chwil nie jest astronomicznie dużo to mimo wszystko nie czuję się podle. Chcę i będę robiła dla Rodziców ile tylko będę mogła.

[ Dodano: 2011-12-06, 16:50 ]
I powiem Wam, że pod koniec sierpnia byłam na kilkudniowym festiwalu muzycznym i to było super oczyszczające wydarzenie. Spotkanie ciekawych ludzi, zdystansowanie się od choroby Rodziców. Wiedziałam, że nie dzieje się im krzywda, a ja wreszcie oderwałam się od tej rzeczywistości.

[Reszka.78]

Dziękuję Wam bardzo za odpowiedzi

Lubię pisać do szuflady, choć czasem zdarza mi się komuś to pokazywać i pisać z kimś. Odkąd wiem o Mamci chorobie, mówiąc dosadnie mam lęki przed myśleniem o tym co piszę, wyobrażaniu sobie jakiś scen czy czymś takim, z obawy, że jeśli oderwę myśli od troski o Mamcię i myśleniu o Niej, to Jej się coś stanie. Są chwilę, że nawet boje się prosić o powodzenie w jakiejś ważnej sprawie - wiecie, trzymacie kciuki żeby się Wam udało, albo się modlicie o powodzenie. Nawet tego nie robię w obawie by nie kusić licha. Czy to normalne, miewacie tak, czy naprawdę popadam w jakąś paranoję albo schizę?
O wychodzeniu gdzieś na spacer, kawę, nawet do księgarni by zobaczyć książki (uwielbiam czytać) nawet nie ma obecnie mowy. Po pierwsze nie znajduję w tym przyjemności, po drugie, mam właśnie potworne wyrzuty sumienia.

Pozdrawiam serdecznie.